Zimbabwanen: "Hoe zijn we zover gekomen?"

Het besluit van de Zimbabwaanse oppositieleider Morgan Tsvangirai om zich terug te trekken uit de presidentsverkiezingen van aanstaande vrijdag heeft wereldwijd reacties opgeroepen. Maar wat vinden Zimbabwanen zelf?

De organisatie Peace & Democracy Project of Zimbabwe heeft de afgelopen dagen hard gewerkt om Zimbabwanen in de diaspora te motiveren naar huis terug te keren om hun stem uit te brengen tijdens de verkiezingen van aanstaande vrijdag.

Actie “Kom naar huis om te stemmen” (“Come home to vote”) bracht duizenden Zimbabwanen in Zuid Afrika op de been. Met de hulp van private sponsors en ondersteuning uit het bedrijfsleven ondernamen ze de reis terug naar huis. Om daar te horen dat de MDC de viool in de wilgen heeft gehangen.

“Ja, dat is teleurstellend nieuws natuurlijk”, zegt woordvoerder Mathula Lusinga. “Een forse streep door de rekening. Maar wel te begrijpen gezien de situatie. De regeringspartij heeft heel duidelijk gemaakt dat een vrije eerlijke verkiezing onmogelijk is. Maar een groot aantal mensen wil nog steeds terug naar huis”, aldus de Zimbabwaan die zelf in 2002 uit zijn vaderland verbannen werd. Behalve vaderlandsliefde, geeft hij toe dat ook de uitbarsting van vreemdelingenhaat vorige maand in Zuid Afrika zeker een rol speelt in de motivatie van mensen om terug te keren.

Lusinga verwacht de oplossing nu uit internationale hoek: “De regio, de Afrikaanse Unie en de Verenigde Naties moeten meer druk uitoefenen op Mugabe en zijn regime. Sancties en isolatie heeft zeker zin. Je ziet nu al dat de mensen om Mugabe heen in paniekstemming zijn. Ze realiseren zich dat dit verhaal een keer stopt, dat de schade enorm is en dat daaraan repercussies verbonden zijn.”

Fysieke kracht

Op blogs vinden discussies plaats over de zin of de onzin van het besluit van de MDC. Michael en Clive (http://www.zimbabwetoday.co.uk) vinden allebei dat de actie vraagtekens oproept: “Zoveel gegeven, zoveel verloren.... maar waarvoor?” vragen ze zich af. “Feit dat hij zich terugtrekt maakt alle doden, mishandelingen en verlaten van huizen en bezittingen compleet zinloos.” Aan de andere kant: “Wat zou er veranderd zijn als Mugabe de verkiezingen had verloren? Als de enige mensen met fysieke kracht het leger en de politie zijn, de mensen die hun god Mugabe blijven ondersteunen? Het zou van Zimbabwe een land maken geregeerd door dictators inplaats van een zogenoemde democratie”.

Activiste Amanda Atwood las nog voordat het nieuws bekend werd, het rapport van Human Rights Watch over de situatie in Zimbabwe. Ze merkt op dat het rapport veel informatie geeft, maar niet onderzoekt waarom groepen jongeren mensen inelkaar slaan, waarom hooggeplaatsten ze die opdracht geven: “Voor mij zijn dat de échte vragen”, schrijft ze op de blog http://kubatanablogs.net/kubatana: “Als we ooit deze samenleving weer willen opbouwen, dan is dit een van de grootste uitdagingen die voor ons ligt: Om uit te zoeken en verklaringen te vinden voor hoe we zover zijn gekomen.”

Eddie Cross, MDC-parlementslid, zegt dat Mugabe nu werkelijk te ver is gegaan: “Wat er nu verder ook gebeurt, Mugabe is niet langer in staat om Zimbabwe te regeren. Afgelopen vrijdag zei hij ‘Alleen God kan me de macht ontnemen’. Hij moet weten dat deze uitdaging is gehoord daar waar dit soort zaken ertoe doen en dat zijn vraag in behandeling is genomen.”

Nelson Mandela niet langer terrrorist voor Amerika

Ik geloof dat ik beetje achterloop, maar goed. Vond dit bericht te maf om er niets mee te doen. Komt-ie:

Zou dit boven aan de verlanglijst van Nelson Mandela kunnen staan? Heeft iemand de ambtenaren in de Verenigde Staten ingefluisterd dat dit een wel heel bijzonder verjaardagscadeau zou zijn voor de man die ‘verzoening’ betekenis gaf en die op 18 juli 90 jaar hoopt te worden? “Meneer Mandela, van harte gefeliciteerd met uw verjaardag en met de complimenten van president George Bush en de Verenigde Staten: U staat niet langer op onze lijst van terroristen!”

Het Afrikaans Nationaal Congres (ANC), een symbool van het verzet tegen apartheid, werd in de Verenigde Staten beschouwd als een terroristenorganisatie vanwege hun gewapende tak Umkhonto we Sizwe. En de gebeurtenissen van September 20001 hebben niet geholpen om de oude lijst te herzien. Mandela en andere ANC-leden hebben nog steeds speciale permissie nodig om de Verenigde Staten binnen te komen.

Het lijkt erop dat een dreigende rechtzaak van de kant van de Zuidafrikaanse zakenman en voormalig Umkhonto we Sizwe-commandant, Tokyo Sexwale, de Amerikanen heeft wakker geschud. Ook Sexwale staat op de lijst van terroristen.

Volgens Amerikaanse bronnen zou Condoleezza Rice, persoonlijk adviseur van president George Bush, persoonlijk tussenbeide gekomen zijn door Sexwale te vragen de rechtzaak even in de koelkast te zetten. Zodat haar ambtenaren ondertussen op zoek kunnen naar de typpex.

Sexwale maakte de zaak aanhangig nadat hij een visum geweigerd was voor een bezoek aan de VS eind vorig jaar. Dit ondanks het feit dat hij de Verenigde Staten eerder bezocht als premier van Zuid Afrika’s Gauteng provincie en toen zonder moeite. Mandela is nooit een visum geweigerd. Het is onbekend of hij plannen heeft Amerika nog weer te bezoeken.

Nelson Mandela zat 27 jaar gevangen op Robbeneiland en kwam vrij in februari 1990. Hij hielp Zuid Afrika als natie door de periode van transitie van apartheid en minderheidsregering naar democratie.

Zimbabwanen in Zuid-Afrika: Tussen twee vuren

Terwijl Zimbabwe zich opmaakt voor de omstreden presidentsverkiezingen op 27 juni, vinden de miljoenen gevluchte Zimbabwanen in buurland Zuid-Afrika zichzelf opnieuw in de vuurlinie. Xenofobia, of ‘vreemdelingenhaat’, heeft er de afgelopen maand het leven van zeker 60 mensen geëist en dat van tienduizenden opnieuw op de kop gezet. In Soetwater, een recreatiegebied op het Kaapse schiereiland, zitten ruim 3000 mensen in een kamp te wachten op wat komen gaat. Onder hen zo’n vierhonderd Zimbabwanen. Butshwa ging kijken bij haar landgenoten om te zien hoe ze kan helpen.

De zuidelijke Kaap staat bekend om zijn schoonheid. Miljoenen toeristen vinden er ieder jaar hun weg, zich vergapend aan de blauwe zee, waanzinnig mooie vergezichten, de kneuterige havenplaatsjes en imposante bergen. Het is dan ook geen omgeving voor een vluchtelingenkamp. En toch heeft het schiereiland er eentje, sinds eind mei. Ironisch genoeg gevestigd op het terrein van een recreatiecentrum vlak aan zee.

“Hm, wat kijken jullie serieus!” zegt de jongeman uit Zimbabwe als hij ons ziet staan bij de ingang van het kamp. “Kijk naar ons”, vervolgt hij terwijl hij zijn vriend een por geeft. “Wij zijn hartstikke vrolijk”. Om er vervolgens na een laatste grijns aan toe te voegen: “Maar wat kunnen we anders?” Wijzend op de emmer water die ze bij zich hebben, vraagt hij dan of hij onze auto kan wassen.

Butshwa (38), als docente verbonden aan een internationale zendingsorganisatie, realiseert zich dat ze ook in het Soetwater-kamp had kunnen zitten. En hoewel het in haar woonplaats Muizenberg rustig is gebleven, bekent ze dat ze wel momenten heeft dat ze bang is. Zo heeft ze de afgelopen weken de trein gemeden: “Er gingen geruchten dat mensen van de trein gegooid werden”. Maar zoals met 90 procent van de geruchten die deze dagen de ronde doen, ze blijken weinig hout te snijden.

Geruchten worden vooral gevoed in de kampen waar duizenden mensen hun tijd verdrijven met praten en het vertellen van verhalen. Ongeveer de enige verbinding met de buitenwereld vormen de mobiele telefoons. Die worden dan ook fanatiek opgeladen bij ieder elektriciteitspunt wat er maar op het terrein te vinden is. Zo nodig doen de eigenaren een beroep op de medewerkers bij de tent waar moeders met babies worden geholpen en waar constant heet water nodig is.

Verder komt nieuws het kamp dat ver van de bewoonde wereld afligt, vooral binnen via bezoekers. Op het pad op weg naar het Somalische gedeelte van het kampement komen twee mannen ons tegemoet met het regionale dagblad, de Cape Times, tussen zich in. Ze zijn verdiept in een artikel op de voorpagina waarin verslag wordt gedaan van de protestmars van voornamelijk Somaliërs die de dag ervoor in Kaapstad werd gehouden.

Na zich gemeld te hebben als vrijwilliger kan Butshwa direct aan de slag met het besmeren van honderden boterhammen die dienen als ontbijt voor de kampbewoners. In tegenstelling tot de vrouwen en kinderen die het ontbijt in hun tenten bezorgd krijgen, staan de mannen in een lange rij bij de ingang van de voedseltent te wachten tot de ‘catering’ op gang komt.

De frustratie van het afhankelijk zijn, is duidelijk van de gezichten af te lezen en hangt als een deken van spanning over het terrein. Veel immigranten hadden een baan in de bouw, het restaurantwezen of in de beveiliging, en zijn nu terug bij af. Het kamp ligt te ver bij de bewoonde wereld vandaan om te kunnen blijven werken. Bovendien zijn sommigen van hen ook op de werkplaats bedreigd.
Daarbij komt dat de meesten met hun werk ook familie in hun oorspronkelijke land onderhouden. Het idee dat ze niets kunnen doen terwijl hun familie aan de andere kant hongerlijdt, is haast niet te verteren.

De Zuidafrikaanse regering wil dat de mensen terugkeren naar de communities waar ze vandaan komen. Re-integratie is het toverwoord. Maar voor veel mensen in het kamp is dat geen optie. Ze willen met behulp van de Verenigde Naties een andere en veiligere plek en als het niet anders kan, op het vliegtuig terug naar eigen land. Vooral de Somaliërs willen terug naar huis. De afgelopen jaren is met name deze groep meerdere malen slachtoffer geweest van xenofobisch-aandoend geweld en ze voelen zich allang niet veilig meer. Sadaq, een Somalische zakenman die zijn winkeltje in de township Philippi in de handen van plunderaars moest achterlaten, zegt: “Als we moeten sterven dan maar liever doodgaan in ons eigen land.” Thuis is familie, zijn er vrienden en weten ze tegen wie ze vechten. In Zuid-Afrika weten ze dat niet.

Als Butshwa klaar is met de boterhammen, helpt ze met het uitzoeken en organiseren van de stapels kleding die zijn binnengekomen. Ze krijgt het verzoek om enkele babykleertjes te brengen naar de moeders van twee pasgeboren baby’s en ze gaat op zoek. In de kampen gaat het leven tenslotte gewoon door...

Uiteindelijk belandt de Zimbabwaanse aan het voeteneind van het matras van een landgenote. Tendai (niet haar echte naam) is een 26-jarige jonge vrouw met een vriendelijk en open gezicht, omlijst door lange dunne vlechtjes. Vorig jaar is ze Zimbabwe ontvlucht en belandde uiteindelijk in een van de townships rond Kaapstad. Toen de rellen begonnen, heeft ze nog geprobeerd een andere plek te vinden om te wonen, maar ook daar wist een groepje twistzieke Xhosa’s haar te vinden. Op 24 mei zette ze voet in het Soetwater-kamp, samen met haar tien maanden oude dochtertje en haar moeder.

Volgens haar is de xenofobia al veel langer aan de gang. Als ze vertelt is haar stem zacht en eentonig, alsof ze het verhaal al tienduizend keer heeft gedaan: “Hiervoor waren er ook al spanningen. Vaak kwamen mensen en schopten tegen onze deur, riepen om geld of om eten. Nu is dat tot een uitbarsting gekomen. Ze willen dat we weggaan. De vrouwen roepen ‘Hamba kwerekwere, hamba (go, foreigner, go)’, en jongeren voegen zich daarbij.”

“Ze denken dat wij alles hebben. Ze vinden dat als ze ons om iets vragen dat we dat dus ook gewoon moeten geven: geld, eten. Ze vinden dat wij hun banen inpikken. Maar de realiteit is dat er werk is, maar dat de mensen gewoon niet willen. Nu is het bijvoorbeeld winter en dan is het donker ’s morgens, en willen ze niet uit bed komen. Bovendien willen ze minstens 150 rand per dag verdienen en nemen geen genoegen met 50 rand, wat voor de immigranten wel genoeg is.”

Ondanks positieve berichten over een groep Zimbabwanen die teruggekeerd zijn naar hun shacks in de Masiphumelele township wil Tendai er niet aan: “Ik kan niet terug naar mijn huis daar. Ze zeggen dat het veilig is, maar dat geloof ik niet.”

Terug naar Zimbabwe is echter ook uitgesloten.Veel van hun landgenoten zijn daarom uitgeweken naar buurland Zambia. “We zitten tussen twee vuren in” zegt Tendai vertwijfelt. “Thuis worden we geslagen en hier worden we mishandeld.”

Butshwa zegt dat ze meevoelt met Tendai, met ‘haar’ mensen: “Ik kan me indenken wat ze moeten doormaken. Ik weet dat ze thuis in Zim niet veilig zullen zijn, maar tegelijkertijd is het hier ook niet veilig. Ze zitten er echt tussenin, met vuur brandend aan beide kanten. Mijn hart is verdrietig en ik heb geen oplossing.”

(Bij de foto: een 'straatbeeld' van het Soetwaterkamp. Fotograaf: Martial Dansou)

Zie ook: http://www.isonline.nl/?node_id=63849

"Doodgaan in eigen land is nog beter"

Terwijl de winter met zijn koufront definitief bezit neemt van Kaapstad, proberen ruim 15.000 vluchtelingen, ontheemd na de uitbarsting van vreemdelingenhaat vorige maand, te overleven in opvangcentra en kampen rond de stad. Na bijna drie weken wachten loopt de spanning op in Soetwater, het grootste opvangkamp. ,,Als we op deze weg voortgaan, staat ons nog heel wat geweld te wachten.''

Maandagavond tegen zonsondergang meldden zich een dertiental bussen bij de poort van het kamp in Soetwater, een recreatiegebied pal aan de Atlantische kust. Omringd door hoge heuvels, met een fantastisch uitzicht over de zee en de golven die stukslaan op de rotsen, is het op een mooie zomerse dag een favoriete plek voor kampeerders en dagjesmensen.

Maar de bussen zijn er niet om toeristen af te leveren. Onder begeleiding van een politiemacht zijn ze door het provinciebestuur gestuurd om de vluchtelingen naar andere lokaties te brengen. Door gebrekkige communicatie komt het bijna tot een treffen tussen politie en de kampbewoners die de actie zien als weer een poging tot gedwongen verhuizing.

Stephen Kratz, vrijwiller en vanaf het begin betrokken bij de situatie, vindt het ,,schokkend om te zien. Niemand provoceerde, maar de politie begon zonder duidelijke orders op te rukken. Mensen vluchtten naar hogergelegen delen van het kamp en naar de kant van de zee. De leiders van de verschillende groepen nationaliteiten wilden als collectief praten met de vertegenwoordiger van de provincie. Ze wilden horen wat het plan was: waar de mensen naartoe gebracht zouden worden en wat dan de volgende stap was. De provincie wilde daarover echter niet praten. Dat zouden de vluchtelingen vanzelf wel zien.''

Sinds de vreemdelingenhaat vorige maand om zich heen greep en groepen Zuid-Afrikanen buitenlanders met geweld wegjoegen, zijn tienduizenden immigranten op de vlucht. Alleen in Kaapstad raakten 20.000 mensen ontheemd van wie bijna 3500 in het Soetwaterkamp belandden, zo'n dertig kilometer buiten de stad. In het kamp aan de zee hebben winterse elementen vrij spel: wind, regen en zon wisselen elkaar af. Tentdoeken van de tien tot vijftien grote tenten klapperen, mensen haasten zich door de regen, dekens om zich heen klemmend.

Bij een van de weinige elektriciteitspunten op het terrein staat een groep mannen. Telefoonopladers steken uit de contactpunten, met daartussen een enkel tweepitskooktoestel. Af en toe ontstaat er rumoer en blijken een paar mannen met elkaar op de vuist te gaan. Zo snel als het begint, zo snel is het ook weer over. De twee kemphanen werpen elkaar nog een paar venijnige blikken toe, maar dan is er alweer iets anders wat de aandacht opeist. Vrijwilligers met hulp van een aantal vluchtelingen vullen zandzakken om de regen buiten de tenten te houden. Binnen blijft het echter klam en vochtig. In het kamp verblijven vooral Somaliërs (2000), Zimbabwanen (400), Congolezen (400) en Ethiopiërs (300).

Baptistenpredikant John Thomas is vanaf het begin een van de drijvende krachten geweest achter het opzetten van het kamp. Hij zegt dat de overheid moet luisteren naar de gevluchte immigranten. ,,De regering hamert op re-integratie. De mensen moeten terug naar hun huizen, maar dat willen deze mensen niet. Ze zijn bang. Ze hebben horrorverhalen gehoord van mensen die wel hebben geprobeerd terug te gaan en ze zijn pessimistisch. De autoriteiten willen je niet horen. Het is alsof je tegen een muur staat te praten. Repatriëren is voor hen de enige oplossing. Het land uit.''

Sadaq, een Somalische zakenman met een smal, nadenkend en vooral jong gezicht, is somber. ,,In Somalië heerst anarchie, maar in Zuid-Afrika kunnen we ook niet langer leven. Dan kunnen we maar beter doodgaan in ons eigen land.''

Doodgaan in eigen land. Mary vraagt zich af of dat ook niet het beste is voor haar. De Zimbabwaanse vrouw van midden veertig, heeft afschuwelijke dagen achter de rug. Ze woont al vijf jaar in de township Kayelitsha, maar op een nacht drie weken geleden viel een groep mensen haar huis binnen, roofden haar televisie en andere eigendommen, verkrachtten haar en namen haar twee kinderen van 10 en 25 jaar mee. ,,Ik weet niet waar ze zijn'', zegt ze toonloos. Haar gezicht is strak, emotieloos. Haar ogen spreken van wanhoop.

Ds. John Thomas kent de verhalen. Volgens hem is integratie pas een optie nadat er eerst geluisterd is. ,,De angst van deze mensen voor de Xhosa's, de mensen die hen hebben aangevallen, is heel reëel. En dat moet je serieus nemen.''

Lees verder: http://www.nd.nl/Document.aspx?document=nd_artikel&id=115764

Bij de foto: Bij een van de weinige elektriciteitspunten op het terrein staat een groep mannen... Fotograaf: Martial Dansou

YWAMers reach out to victims of South Africa attacks

For my English speaking readers - In the past few weeks I've writtten several things about the xenophobia that has hit South Africa, and especially a few stories around a IDP-camp close to my house.

To give you a taste, here's something for you to read: http://www.ywam.org/articles/article.asp?AID=525

(Yes, you will have to open that link in your browser yourselves... ;-)

De prijs van vrijheid

Wonderlijk genoeg zijn er Zimbabwanen die hardnekkig blijven geloven in een keer ten goede in Zimbabwe. Zo iemand is Eddie Cross, in de laatste verkiezingen gekozen als parlementslid voor oppositiepartij MDC. Cross is een blanke zestiger, econoom en altijd actief geweest in de agrarische hoek. Maar hij is vooral Zimbabwaan en daarmee Afrikaan, zo benadrukt hij nog eens tijdens een bijeenkomst in Kaapstad.

Terwijl president Robert Mugabe een VN-bijeenkomst bijwoont en meepraat over de wereldwijde voedselcrisis, lijden zijn eigen mensen honger. Zo’n vier miljoen Zimbabwanen zullen dit jaar afhankelijk zijn van voedselhulp. Dezelfde voedselhulp die Mugabe de deur wijst, omdat de desbetreffende hulporganisaties de oppositie zouden steunen. Dat de 84-jarige Mugabe absoluut paranoia is, is hiermee wel bewezen. Dat is triest. Erger is, dat hij zijn land meesleept de afgrond in. Dit proces is al twintig jaar bezig en niemand lijkt hem een strobreed in de weg te kunnen leggen.

Cross gelooft dat Morgan Tsvangirai een serieuze kans maakt om de presidentsverkiezingen op 27 juni te winnen. Dit ondanks alles wat hij al uit Mugabes trukendoos heeft zien komen. Ja, Mugabe is in de positie om de verkiezingen te manipuleren.
Als hij wint en aanblijft als president, kan Zimbabwe een tweede (gesloten) Noord- Korea worden, of een Birma met een militair regime. Als Mugabe de macht overdraagt aan een opvolger, valt er niet veel verandering te verwachten. Tenzij die opvolger openstaat voor het vormen van een regering van nationale eenheid.

Het meest positieve scenario is dat Morgan Tsvangirai wint en er een soepele overgang plaatsvindt.

Daartegenover staat het scenario van de nachtmerrie: Tsvangirai wint en er volgt een opstand. De landen in de regio zouden kunnen besluiten in te grijpen om de rust te herstellen. Maar gezien de ervaringen van de afgelopen jaren is de kans groter dat ze Zimbabwe aan zijn lot overlaten onder het mom van ‘als we doen of het er niet is, is het er ook niet’. Dan zinkt het land weg in een burgeroorlog.

Cross is ernstig als hij deze landen waarschuwt: ,,Jullie kunnen je dit laatste scenario niet permitteren!’’

Hij hoeft hiervoor niet heel veel bewijzen uit de kast te halen. Het recente geweld in Zuid-Afrika tegen buitenlanders, waaronder zo’n drie miljoen tot vijf miljoen Zimbabwanen, laat zien dat de situatie in Zimbabwe directe gevolgen heeft voor de stabiliteit in de regio. En niet alleen Zuid-Afrika voelt de pijn. Ook landen als Botswana en Zambia kreunen onder het gewicht van vluchtelingen en illegale immigranten die hun grenzen overtrekken.

De regio heeft niet de capaciteit om in geval van een burgeroorlog nog eens miljoenen vluchtelingen te herbergen.

Vlak voordat Cross naar Zuid-Afrika vertrekt voor een medische ingreep, verneemt hij dat in Zimbabwe zijn arrestatie is bevolen. Hij ziet het als een waarschuwing. Het zal niet de eerste keer zijn dat hij opgepakt wordt. Ook zijn vrouw zat twee keer in de gevangenis. Wat beweegt een man als Cross om te blijven, tegen alle verdrukking in? ,,Het is een toegewijd zijn aan een principe’’, zegt hij. ,,Het is de prijs die we betalen voor vrijheid.’’

(ND100608)

Bij de foto: Een vrouw met haar kind op de rug vlucht over de grens van Zimbabwe naar Zuid-Afrika.

Mugabe legt hulporganisaties lam

KAAPSTAD/HARARE – In de aanloop naar de presidentsverkiezingen op 27 juni lijkt de regering van Zimbabwe nu ook de internationale hulporganisaties de duimschroeven aan te draaien. Zo mag Care International niet langer in het land hulp verlenen.Volgens de Zimbabwaanse autoriteiten zou de organisatie de oppositiepartij MDC steunen. Care International ontkent de aantijgingen.

De meest recente actie van de regering volgt op weken van onrust en toenemend geweld in het land. Op 27 juni gaan de Zimbabwanen opnieuw naar de stembus om definitief een nieuwe president te kiezen. ZANU-PF, de regeringspartij onder leiding van Robert Mugabe, wil tot elke prijs de overwinning behalen en gebruikt daarvoor alle denkbare middelen.

,,De afgelopen weken is een nieuwe, ongekende golf van terreur over het land gespoeld’’, zei MDCparlementslid Eddie Cross dinsdagavond tijdens een bijeenkomst in Kaapstad. Hij maakte melding van geweld en vervolging, waarbij leden van de oppositiepartij (of hun familieleden) worden opgepakt, vastgezet, gemarteld, vermoord.Honderden MDC-leden zouden afgelopen jaren door politiek geweld zijn omgekomen.

Mugabe lijkt niet eens zijn best meer te willen doen nog de schijn van een eerlijke verkiezingscampagne op te houden. Gisteren pakte de politie in Lupane, in het zuidwesten van het land, MDCleider Morgan Tsvangirai en zijn gevolg op. Tsvangirai was op verkiezingscampagne in het gebied, toen zijn konvooi werd aangehouden. Niemand is in staat van beschuldiging gesteld. Ondanks doodsbedreigingen aan zijn adres keerde Tsvangirai onlangs uit Zuid-Afrika terug naar Zimbabwe, om het in de tweede ronde op te nemen tegen Mugabe.

Zondag werd de leider van de kleinere MDC-fractie, Arthur Mutambara, opgepakt, omdat hij zich in een krantenartikel kritisch uitgelaten zou hebben over Mugabe. Hij is inmiddels weer op vrije voeten.
Vorige week werden drie Zuid- Afrikaanse journalisten opgepakt omdat ze zonder toestemming in het land aan het werk zouden zijn.De regering heeft gezegd dat ze hard zal optreden tegen buitenlandse journalisten die zich undercover in het land ophouden.Het drietal heeft een celstraf van zes maanden opgelegd gekregen.

En nu zijn dus de hulporganisaties aan de beurt. Miljoenen mensen in Zimbabwe lijden honger, mede als gevolg van economisch wanbeleid van Mugabe. Honderdduizenden worden gevoed door hulporganisaties.Volgens Mugabe zou het Westen hen gebruiken om de oppositiepartij MDC in het zadel te helpen. Volgens de mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch (HRW) is het juist andersom en gebruikt Mugabe voedsel als wapen om de komende presidentsverkiezingen te winnen. ,,Als in de plattelandsgebieden alleen Mugabe nog voedsel mag uitdelen, kan hij hiermee een keus kan maken welke mensen hij wil voeden. Hulporganisaties voeden iedereen die honger heeft, ongeacht de politieke voorkeur van die persoon’’, aldus een HRW-zegsman.

Eddie Cross ontkende dat de MDC een middel in de handen van het Westen is om Robert Mugabe te ‘ontmantelen’. Wel waarschuwde hij de Zuid-Afrikaanse leiders dat er op 27 juni voor hen minstens zoveel op het spel staat, als voor de mensen in Zimbabwe. Hun lot is nauw verbonden met de ontwikkelingen in het buurland.
Er is veel kritiek op president Thabo Mbeki, die door de landen in de regio was aangewezen om te bemiddelen in de crisis in Zimbabwe. Hij zou niet genoeg druk hebben uitgeoefend op Robert Mugabe en diens partij ZANU-PF om een verandering in de situatie te bewerkstelligen.

Refererend aan het recente geweld tegen buitenlanders in Zuid-Afrika waarbij zeker zestig mensen omkwamen en tienduizenden buitenlanders op de vlucht zijn geslagen, zei Cross dat Zuid-Afrika niet moet onderschatten hoe de uitkomst van de verkiezingen de situatie en stabiliteit van Zuid- Afrika beïnvloedt: ,,De stroom mensen uit Zimbabwe naar Zuid- Afrika is enorm. Zuid-Afrika moet zich realiseren wat de gevolgen kunnen zijn voor de economie, voor zijn imago en voor de sociale samenhang en stabiliteit, als straks nog meer Zimbabwanen naar hun townships komen. De afgelopen weken hebben laten zien dat Zuid-Afrika niet nog meer vluchtelingen kan herbergen.’’

(ND 050608)