Vanmiddag stond ik bij en keek ik naar een in mijn ogen dode en dorre rivieroever. Kijk, zei natuurliefhebber en Arocha-directeur Allen, daar hebben we vorig jaar de uitheemse bomen weggehaald en er Afrikaanse bomen voor in de plaats gezet. Of tewel: Local is lekker, zoals de Zuidafrikanen graag zeggen.
En kijk, wees hij me vervolgens op een vogeltje. Het diertje was groenbruin en viel in het dorre droge gras nauwelijks op. In ieder geval niet voor mijn ongeoefend oog.
Luister, zei hij even later en onderbrak ons gesprek ervoor. “Een nieuw geluid, niet eerder hier gehoord”. En ik hoorde inderdaad het piepen van een vogeltje. Dat was me niet eerder opgevallen. De latijnse naam ben ik alweer vergeten maar in de volksmond bleek dit de ‘fruit salad bird’ te zijn.
De schepping is een feest. Een feest van geluiden, vormen, kleuren en geuren. En op de een of andere manier leef ik daar zo makkelijk aan voorbij. Als bij mijn vrienden hier in Pietermaritzburg de aapjes door de tuin rennen, kijk ik wel even vertederd op. En ja, ik ben ook wel onder de indruk van olifanten in een wildreservaat. Of van het flappen van een staart van een walvis in de blauwe baai waar mijn flat op uitkijkt. Kortom, ik ben een tevreden consument.
Maar de natuur als iets waarvoor ik ook verantwoordelijkheid draag? Dat is een heel ander verhaal. En toch... Ik ben gemaakt voor deze wereld. Met als opdracht om ervoor te zorgen.
Veel, vooral christenen, denken dat die opdracht wegviel met Eva’s ongelukkige keuze om toch van de verboden vrucht te eten. Alsof het na de zondeval nog slechts een kwestie van pappen en nathouden is. Niets is minder waar. God maakte mensen voor deze aarde, niet voor de hemel of het hiernamaals. Dat betekent dus voor mij, voor ons in het hier en nu, verantwoordelijkheid nemen. Met beide benen in de droge rode Afrikaanse grond en niet met mijn hoofd in de hemel.
En kijk, wees hij me vervolgens op een vogeltje. Het diertje was groenbruin en viel in het dorre droge gras nauwelijks op. In ieder geval niet voor mijn ongeoefend oog.
Luister, zei hij even later en onderbrak ons gesprek ervoor. “Een nieuw geluid, niet eerder hier gehoord”. En ik hoorde inderdaad het piepen van een vogeltje. Dat was me niet eerder opgevallen. De latijnse naam ben ik alweer vergeten maar in de volksmond bleek dit de ‘fruit salad bird’ te zijn.
De schepping is een feest. Een feest van geluiden, vormen, kleuren en geuren. En op de een of andere manier leef ik daar zo makkelijk aan voorbij. Als bij mijn vrienden hier in Pietermaritzburg de aapjes door de tuin rennen, kijk ik wel even vertederd op. En ja, ik ben ook wel onder de indruk van olifanten in een wildreservaat. Of van het flappen van een staart van een walvis in de blauwe baai waar mijn flat op uitkijkt. Kortom, ik ben een tevreden consument.
Maar de natuur als iets waarvoor ik ook verantwoordelijkheid draag? Dat is een heel ander verhaal. En toch... Ik ben gemaakt voor deze wereld. Met als opdracht om ervoor te zorgen.
Veel, vooral christenen, denken dat die opdracht wegviel met Eva’s ongelukkige keuze om toch van de verboden vrucht te eten. Alsof het na de zondeval nog slechts een kwestie van pappen en nathouden is. Niets is minder waar. God maakte mensen voor deze aarde, niet voor de hemel of het hiernamaals. Dat betekent dus voor mij, voor ons in het hier en nu, verantwoordelijkheid nemen. Met beide benen in de droge rode Afrikaanse grond en niet met mijn hoofd in de hemel.
No comments:
Post a Comment