Zuid-Afrika-in-1-minuut

President Thabo Mbeki had er een speech voor nodig om Zuid Afrika’s voornaamste problemen nog weer eens te benoemen, ik zag het vanmiddag in een minuut langskomen: armoede, criminaliteit en geweld.

Terwijl ik stond te wachten voor een rood stoplicht was er eerst een oudere dame met een door zon en wind verweerd gezicht. Voor zich hield een stuk karton waarop iemand (zij?) had geschreven dat ze niets had en de vraag of ik iets – wat dan ook – kon geven. Ik draaide het raam naar beneden en gaf haar een mueslibar die ik naast me op de stoel had liggen.

Ze had nog geen ‘God bless you’ gezegd of van de auto voor me werd de voordeur opengerukt. Een man duwde hardhandig de bestuurster naar de passagierstoel, ging vervolgens achter het stuur zitten en begon duidelijk zichtbaar tegen haar te schreeuwen. Het volgende moment sprong het stoplicht op groen en ging hij er met gierende banden vandoor. Ik volgde, in de war, niet wetend wat te denken van de situatie.
Het was het einde van de middag en het was druk op de weg. Dus al snel zat ik weer achter hem. De auto slingerde over de weg terwijl de bestuurder duidelijk bezig was de vrouw verbaal tegen de grond te werken. Waarschijnlijk dwong hij haar om op de grond te gaan zitten want al snel was ze niet meer te zien.
Tegen die tijd raakte ik er meer en meer van overtuigd dat dit wel een hijack moest zijn. Toen reed de man de auto van de weg en zette hem stil in de berm. De auto’s die volgden, reden voorbij. Ik ook.

Wat te doen?
Ik belde het algemene alarmnummer en gaf na een korte uitleg van wat ik net voor mijn ogen had zien gebeuren, het kenteken door. Toen ik twee uur later belde om te horen of er nieuws was, bleek mijn oproep nergens geregistreerd. Na nog een keer het verhaal gedaan te hebben, belde de politie me tien minuten later om gegevens te verifiëren.

God, God van Afrika. Van Zuid Afrika. Ik heb gebeden voor deze vrouw – dat wat de situatie ook was, haar niets aangedaan zou worden. Dat ze beschermd zou zijn. Want dat heb je in dit land wel nodig. En ik realiseer me vandaag als nooit te voren dat ik al zeven jaar een ‘wonder’ leef. Het wonder van bescherming wat ik als ‘normaal’ ben gaan zien.

En Mbeki, president van Zuid Afrika, en je minister van Veiligheid - als jullie misschien wat vaker zelf door de straten van Zuid Afrika zouden rijden, zou je geen urenlange speeches nodig hebben om de situatie te beschrijven. En zou je al helemaal niet "mensen die zeuren over criminaliteit" naar het buitenland doorverwijzen.