Ik ben begonnen aan mijn laatste dag in Bunia. Morgenvroeg hoop ik met een medewerker van World Vision naar Beni te rijden, een rit van ongeveer 2 - 3 uur is me verteld. Tot voor kort deed je daar zeker acht uur over, maar dankzij de Chinezen (!) die een behoorlijke weg hebben aangelegd, is het nu dus een kort ritje.
Ik heb de afgelopen dagen veel tijd doorgebracht in het Monuc-huis, zoals ze dat hier noemen. Het 'huis' bestaat uit een loods als restaurant ingericht met blauwgeruite tafelkleedjes. Aan de bar staan vaak de Griek die de tent leidt met een aantal Congolezen. Buiten schuilen een paar plastic tuintafels en stoelen onder rieten Hawai-parasolletjes, met daarachter een soort paviljoen: open met een groot rieten dak waar vlaggen van allerlei landen met punaises tegenaan geprikt zijn. Tegen de achterwand de grote UN-vlag met krabbels in de trant van 'I was here'. Je kunt er terecht voor een maaltijd, koffie, een biertje. Bovendien wordt er regelmatig een film gedraaid en vrijdagavond is er 'happy hour'.
Hoewel het Monuc-huis in eerste instantie is bedoeld voor de medewerkers van de gelijknamige VN-vredesmissie, heeft het vooral ook de functie van centrale ontmoetingsplek voor de buitenlanders ('expats') die in Bunia werken. Bij de poort moet je je identificeren en het blijkt dat mijn Postbank-kaart de deuren hier wagenwijd opengooit. :-) Of is het Riët? We hebben er deze week in ieder geval aardig wat tijd doorgebracht.
Maar ik heb er ook een paar keer gezeten met mensen die hier werken zoals Valerie, een Congolese die zich het lot heeft aangetrokken van vrouwen en kinderen in deze omgeving. En een verschil probeert te maken door hen te helpen met het verdienen van een inkomen en te informeren over seksuele overdraagbare ziektes. Of met iemand als Bryan die werkt aan het opruimen van mijnen en iedere keer weer geniet van het geluid van het opblazen van ammunitie en wapens. Wetend dat niemand die ooit meer kan gebruiken.
Er is ook een loods waar een aantal fitnessapparaten staan opgesteld en daar kun je de 'expats' regelmatig vinden aan het einde van een werkdag. Om het af te wisselen rijdt Riët een paar keer per week naar het vliegveld waar je rondjes kunt rennen over het zandpad om de landingsbaan. Gisteravond meegeweest. Al lopend genoten van rust (geen stof, en geen vliegtuigen...), schitterend uitzicht en een ondergaande zon. Maar goed, beetje bizar is het wel. Stel je voor dat je op Schiphol rondjes kon gaan rennen om de landingsbaan....
Zoals gezegd, morgenvroeg op weg naar Beni. Dankzij Medair’s draadloze internetverbinding was ik hier in staat iedere dag te schrijven. Dat zal de komende twee weken anders zijn. Je zult dus waarschijnlijk even moeten wachten op de volgende blog.
Ik heb de afgelopen dagen veel tijd doorgebracht in het Monuc-huis, zoals ze dat hier noemen. Het 'huis' bestaat uit een loods als restaurant ingericht met blauwgeruite tafelkleedjes. Aan de bar staan vaak de Griek die de tent leidt met een aantal Congolezen. Buiten schuilen een paar plastic tuintafels en stoelen onder rieten Hawai-parasolletjes, met daarachter een soort paviljoen: open met een groot rieten dak waar vlaggen van allerlei landen met punaises tegenaan geprikt zijn. Tegen de achterwand de grote UN-vlag met krabbels in de trant van 'I was here'. Je kunt er terecht voor een maaltijd, koffie, een biertje. Bovendien wordt er regelmatig een film gedraaid en vrijdagavond is er 'happy hour'.
Hoewel het Monuc-huis in eerste instantie is bedoeld voor de medewerkers van de gelijknamige VN-vredesmissie, heeft het vooral ook de functie van centrale ontmoetingsplek voor de buitenlanders ('expats') die in Bunia werken. Bij de poort moet je je identificeren en het blijkt dat mijn Postbank-kaart de deuren hier wagenwijd opengooit. :-) Of is het Riët? We hebben er deze week in ieder geval aardig wat tijd doorgebracht.
Maar ik heb er ook een paar keer gezeten met mensen die hier werken zoals Valerie, een Congolese die zich het lot heeft aangetrokken van vrouwen en kinderen in deze omgeving. En een verschil probeert te maken door hen te helpen met het verdienen van een inkomen en te informeren over seksuele overdraagbare ziektes. Of met iemand als Bryan die werkt aan het opruimen van mijnen en iedere keer weer geniet van het geluid van het opblazen van ammunitie en wapens. Wetend dat niemand die ooit meer kan gebruiken.
Er is ook een loods waar een aantal fitnessapparaten staan opgesteld en daar kun je de 'expats' regelmatig vinden aan het einde van een werkdag. Om het af te wisselen rijdt Riët een paar keer per week naar het vliegveld waar je rondjes kunt rennen over het zandpad om de landingsbaan. Gisteravond meegeweest. Al lopend genoten van rust (geen stof, en geen vliegtuigen...), schitterend uitzicht en een ondergaande zon. Maar goed, beetje bizar is het wel. Stel je voor dat je op Schiphol rondjes kon gaan rennen om de landingsbaan....
Zoals gezegd, morgenvroeg op weg naar Beni. Dankzij Medair’s draadloze internetverbinding was ik hier in staat iedere dag te schrijven. Dat zal de komende twee weken anders zijn. Je zult dus waarschijnlijk even moeten wachten op de volgende blog.
No comments:
Post a Comment