Het gezicht van Immanuel in Zuid Afrika en daarbuiten kent veel expressies. ‘God met ons’ is overal om je heen, als je het maar wilt zien.
Kerst in Zuid Afrika anno 2007
... is Sanbonani! Ofte wel ‘welkom allemaal’ (in Swazi). Mijn ouders zien in mijn aanwezigheid in Zuid-Afrika nog weer een kans om dit fantastisch mooie land te bezoeken. En daarmee ook een beetje mij in de watten te leggen. Kerst dit jaar is dus een (hopelijk) zonnige, aan de rand van het Paul Kruger Park. Met sterrennachten die we in Kaapstad niet kennen. Sinds ik in Zuid Afrika woon heb ik zoveel meer bewondering en respect voor de natuur en de schepping gekregen. Het is groots. En vaak adembenemend! Net zoals de komst van Immanuel.
Kerst in Zuid Afrika anno 2007
... vraagt misschien om meer kaarslicht dan ons lief is. De elektriciteitsvoorziening is namelijk onvoorspelbaar aan het worden. Door gebrekkige planning en het ontbreken van de juiste mensen met de juiste vaardigheden (braindrain!), kunnen de generatoren van Eskom, het nationale elektriciteitsbedrijf, de vraag om elektriciteit niet altijd aan. Als waarschuwing verschijnt deze dagen onder in je televisiebeeld daarom een balk met de tekst: “Elektriciteitsverbruik stijgt snel. Schakel alstublieft alle apparaten en lichten uit die u niet onmiddellijk nodig hebt”. Gelukkig is de belofte van Kerst wat minder ‘wiebelig’.
Kerst in Zuid Afrika anno 2007
... is een vriend die er onlangs achter kwam dat hij aids heeft opgelopen tijdens zijn werk in een ander Afrikaans land. Het is een ding om te horen over aids en de statistieken langs te zien komen. Het is een ander verhaal als iemand die dicht bij je staat, je dit vertelt. Als je hem ziet en hoort worstelen met niet alleen de bijwerkingen van de medicatie, maar ook met alle vragen die het oproept. Wonderlijk genoeg moet hij me eraan herinneren dat God ook hierin Aanwezig is. Immanuel ja, inderdaad.
Kerst in Zuid Afrika anno 2007
... is in mouwloos tshirt en korte broek in de rij staan bij supermarkt waar kerstliedjes door de luidsprekers schallen. Je een weg ploegen door overbevolkte winkelcentra. Of gestrand zijn in de file, terwijl het asfalt onder je wegsmelt van de hitte en boven je Josef, Maria en de ezel in de straat-kerstverlichting staan te knipperen. Kaapstad rekent dit jaar op 3 miljoen bezoekers rond de feestdagen. Dat is een verdubbeling van het aantal inwoners van de stad! Ik ben dus blij dat ik deze hectiek voor een dag of tien kan verlaten. Kerst hier roept wat dat betreft meer de gedachte op: ‘God sta ons bij’.
Kerst in Zuid Afrika anno 2007
... is overal aanplakbiljetten en banners met daarop aankondigingen van Christmas Carols, al dan niet vergezeld gaande van een picknick, en kerstmarkten. Dit jaar zal ik het missen, maar vier dagen voor Kerst vindt in de botanische tuin de jaarlijkse ‘Carols by Candlelight’ plaats – een evenement waarbij op een groot podium het kerstverhaal wordt uitgespeeld en tussendoor het publiek kerstliederen zingt. Als het donker wordt steekt iedereen zijn kaarsje aan wat zorgt voor een fantastisch effect. Vooral als je bedenkt dat er honderden mensen verspreid zitten op de helling van een heuvel. En ieder jaar horen honderden mensen weer even waar het echt om gaat. Want dat moet gezegd worden: het Evangelie wordt er die paar avonden in klare taal gebracht. En dat is: Immanuel. God kwam en wil nog steeds met ons zijn.
Kerst in Zuid Afrika anno 2007
...is twee vriendinnen die hebben besloten een paar dagen voor een weeskind te zorgen. Aangemoedigd door een andere vriendin, die zelf een kindje heeft geadopteerd uit het betreffende tehuis, openen ze hun kamer en hun leven rond Kerst een paar dagen voor een kind-zonder-familie. Dit is Immanuel-in-de-praktijk!
Kerst in Zuid Afrika anno 2007
... is een verdeelde regeringspartij en 3 miljoen Zimbabwanen op ‘bezoek’. Het ANC maakt de overgang van vrijheidsbeweging naar regeringspartij. En dat gaat niet zonder schokken of stoten. Ondertussen passeren dagelijks duizenden Zimbabwanen illegaal de grens omdat ze het in hun eigen land niet meer uit kunnen houden. Zimbabwe gaat al jaren gebukt onder dictatorschap van Robert Mugabe, ooit zelf een ‘vrijheidstrijder’, en er lijkt vooralsnog geen einde aan te komen. Immanuel, ‘God met ons’, is hier vooral een spreken in geloof. Hoewel wie spreekt met mensen in Zimbabwe zelf, kan verhalen horen over hoe God ook op de meest duistere plaatsen voor zijn mensen zorgt.
Kerst in Zuid Afrika anno 2007
... is al dan niet een kerkdienst. Kerst lijkt in Kaapstad minder om kerkdiensten te draaien dan in Nederland. Sommige kerken zijn wel heel actief en organiseren van alles. Andere kerken besteden aandacht aan de kerstgedachte gewoon op de zondag ervoor. Misschien heeft het ook te maken met het feit dat we hier in deze tijd de zomervakanties hebben. Veel mensen zijn dus weg of gaan weg. Maar gelukkig heeft Immanuel niet zoveel te maken met een kerkgebouw of een dienst, als wel met ons hart en onze relatie met God en met elkaar.
Friday, December 28, 2007
Sunday, December 16, 2007
ANC in crisis over verkiezing partijleider
Het ANC, de regeringspartij van Zuid-Afrika, beraadt zich op wie de nieuwe partijleider wordt. Het vijfdaagse congres van het ANC begon gisteren in diepe verdeeldheid.
De inzet van het ANC-partijcongres is hoog, want de nieuwe ANC-leider volgt mogelijk in Thabo Mbeki's voetstappen als president van Zuid-Afrika in 2009. Mede daardoor is er de afgelopen maanden een leiderschapsstrijd losgebarsten tussen aanhangers van Mbeki en zijn rivaal Jacob Zuma. De crisis zou het einde van het ANC als vrijheidsbeweging kunnen betekenen of het begin kunnen zijn van echte democratie in Zuid-Afrika.
Het ANC heeft eerder strijd gekend tussen en onder leiders, maar nooit zo fel als nu. Dat erkent zelfs Winnie Mandela, Nelson Mandela's ex-vrouw en voormalig leidster van de vrouwenliga van de partij. Hoe bezorgd ze is, werd duidelijk uit het feit dat ze de afgelopen dagen bij zowel Mbeki als Zuma op bezoek is geweest om te zien hoe een dreigende crisis kan worden afgewend. De voormalige Zuid-Afrikaanse aartsbisschop Desmond Tutu heeft het ANC opgeroepen Jacob Zuma niet te kiezen tot nieuwe leider. ,,De meeste mensen schamen zich voor Zuma'', zei hij zaterdag tegen de BBC.
Duidelijk is dat Thabo Mbeki (65) in 2009, na twee ambtstermijnen, het presidentschap van Zuid-Afrika moet neerleggen. Maar hij kan wel gaan voor een derde termijn als leider van het ANC. Die positie zou hem in staat stellen om feitelijk invloed uit te oefenen op wie dan ook maar de volgende president van het land gaat worden.
Een op de drie Zuid-Afrikanen vindt echter dat Mbeki gewoon, zoals een goed leider betaamt, plaats moet maken voor anderen. Sari Kadi, een vrijwilliger die aidspatiënten helpt en in een arme township van Soweto woont, is een van hen. Ze wil een beter leven En daarom moet Jacob Zuma de nieuwe president van Zuid-Afrika worden. ,,Het heeft niets met president Mbeki te maken'', zegt de 51-jarige. ,,Maar we hebben verandering nodig en hij moet anderen een kans geven.''
Jacob Zuma (65) is de enige andere kandidaat. In tegenstelling tot de gestudeerde en wat afstandelijke Mbeki, is Zuma een selfmade man en een populist. Tijdens het apartheidsbewind was hij zeer actief in de vrijheidsbeweging. Hij zat met onder meer Mandela tien jaar gevangen op Robbeneiland. Hij is van 'eenvoudige komaf' wat hij graag benadrukt en wat hem veel krediet bezorgt bij vooral dat deel van de Zuid-Afrikaanse bevolking dat sinds de afschaffing van apartheid in 1994 nog steeds in armoede leeft. Een van de kritiekpunten op Mbeki is dat hij met zijn macro-economisch beleid te veel gericht zou zijn op het bedrijfsleven en te weinig op de 'gewone man'. Zuma kan dan ook rekenen op de steun van Cosatu, de grootste vakbond in Zuid-Afrika, alsmede de Zuid-Afrikaanse Communistische Partij. Ook de jongerenafdeling en de invloedrijke vrouwenliga van het ANC staan achter Zuma.
Lees verder: http://www.nd.nl/Document.aspx?document=nd_artikel&id=105465
De inzet van het ANC-partijcongres is hoog, want de nieuwe ANC-leider volgt mogelijk in Thabo Mbeki's voetstappen als president van Zuid-Afrika in 2009. Mede daardoor is er de afgelopen maanden een leiderschapsstrijd losgebarsten tussen aanhangers van Mbeki en zijn rivaal Jacob Zuma. De crisis zou het einde van het ANC als vrijheidsbeweging kunnen betekenen of het begin kunnen zijn van echte democratie in Zuid-Afrika.
Het ANC heeft eerder strijd gekend tussen en onder leiders, maar nooit zo fel als nu. Dat erkent zelfs Winnie Mandela, Nelson Mandela's ex-vrouw en voormalig leidster van de vrouwenliga van de partij. Hoe bezorgd ze is, werd duidelijk uit het feit dat ze de afgelopen dagen bij zowel Mbeki als Zuma op bezoek is geweest om te zien hoe een dreigende crisis kan worden afgewend. De voormalige Zuid-Afrikaanse aartsbisschop Desmond Tutu heeft het ANC opgeroepen Jacob Zuma niet te kiezen tot nieuwe leider. ,,De meeste mensen schamen zich voor Zuma'', zei hij zaterdag tegen de BBC.
Duidelijk is dat Thabo Mbeki (65) in 2009, na twee ambtstermijnen, het presidentschap van Zuid-Afrika moet neerleggen. Maar hij kan wel gaan voor een derde termijn als leider van het ANC. Die positie zou hem in staat stellen om feitelijk invloed uit te oefenen op wie dan ook maar de volgende president van het land gaat worden.
Een op de drie Zuid-Afrikanen vindt echter dat Mbeki gewoon, zoals een goed leider betaamt, plaats moet maken voor anderen. Sari Kadi, een vrijwilliger die aidspatiënten helpt en in een arme township van Soweto woont, is een van hen. Ze wil een beter leven En daarom moet Jacob Zuma de nieuwe president van Zuid-Afrika worden. ,,Het heeft niets met president Mbeki te maken'', zegt de 51-jarige. ,,Maar we hebben verandering nodig en hij moet anderen een kans geven.''
Jacob Zuma (65) is de enige andere kandidaat. In tegenstelling tot de gestudeerde en wat afstandelijke Mbeki, is Zuma een selfmade man en een populist. Tijdens het apartheidsbewind was hij zeer actief in de vrijheidsbeweging. Hij zat met onder meer Mandela tien jaar gevangen op Robbeneiland. Hij is van 'eenvoudige komaf' wat hij graag benadrukt en wat hem veel krediet bezorgt bij vooral dat deel van de Zuid-Afrikaanse bevolking dat sinds de afschaffing van apartheid in 1994 nog steeds in armoede leeft. Een van de kritiekpunten op Mbeki is dat hij met zijn macro-economisch beleid te veel gericht zou zijn op het bedrijfsleven en te weinig op de 'gewone man'. Zuma kan dan ook rekenen op de steun van Cosatu, de grootste vakbond in Zuid-Afrika, alsmede de Zuid-Afrikaanse Communistische Partij. Ook de jongerenafdeling en de invloedrijke vrouwenliga van het ANC staan achter Zuma.
Lees verder: http://www.nd.nl/Document.aspx?document=nd_artikel&id=105465
Saturday, December 15, 2007
De gekwetste gevoelens van een Afrikaner
Voor Bok van Blerk (29) was 2007 misschien wel het jaar waarin hij ineens echt groot werd. Zowel in naam, want hij was opeens een bekend Zuidafrikaans zanger, als in zijn begrip van het land waarin hij is grootgebracht. Een land waarin een naam als ‘Koos de la Rey’ allesbehalve geschiedenis bleek te zijn.
“De regenboog blues van De la Rey” en “Lied maakt gekwetste trots van Afrikaners wakker”. Kranten en tijdschriften binnen en buiten Zuid-Afrika hielden zich dit voorjaar massaal bezig met het fenomeen ‘De la Rey’. Het was nadat Bok van Blerk, alias Louis Pepler, zijn eerste cd had uitgebracht en het nummer ‘De la Rey’ op single had uitgebracht. Het lied gaat over Afrikaanse generaal Koos de la Rey, een van de generaals uit de Tweede Boerenoorlog (1899 - 1902), die bekend werd om zijn moed en zijn strategisch inzicht, en wordt gezien als een van de leidende figuren in de strijd van ‘die boere’ voor onafhankelijkheid. Het uitbrengen van het lied bleek ‘onderbuikgevoelens’ naar boven te halen met een kracht waardoor ook de zanger zelf werd verrast.
Het begon eigenlijk allemaal toen Van Blerk, een ‘jongen van de Karoovlakte’, en zijn creatieve partners voor de eerste cd een lied wilden maken over de geschiedenis van de Afrikaner. Eerder al hadden ze het nummer ‘jy praat nog steeds my taal’ geschreven, over een verbroken relatie waarbij de man er na een tijd achter komt dat hij en zijn ex-vriendin nog steeds dezelfde taal spreken. “Schavend aan die tekst, veranderden we het in een lied over dat je trots mag zijn op wie je bent”, zegt Bok. “We zijn namelijk moe van de schuldgevoelens, om constant te moeten horen dat we fout zaten. We willen daar niet mee opgroeien. Zet dat nu eindelijk eens een keer van je af, en laten we doorgaan. Dat is wat we willen zeggen.”
Het zijn overigens niet alleen de ‘schuldgevoelens’ die deze generatie parten spelen, luisterend naar Bok: “Engelssprekende blanke Afrikanen kijken op ons neer. Op onze taal. Maar dit is wie en wat ik ben. Dit is de taal die ik spreek en ik ben het zat dat mensen er neerbuigend over doen.”
9/11-ervaring
Bok zegt dat het lied ‘De la Rey’ dat eerder dit jaar uitkwam, die gevoelens oprakelde in de hele breedte van de Afrikaanse gemeenschap: “Het veranderde iets. Het bracht iets naar boven, een begrip van je niet te hoeven schamen voor wie je bent.” Sommigen, zoals een professor aan de Universiteit van Stellenbosch, beschreven het zelfs als een 9/11-ervaring die “precies op tijd kwam”.
Wat echter nooit de bedoeling van Bok en zijn band was, was om een lied te schrijven dat ‘onderbuikgevoelens’ naar boven zou halen: “Ik wilde een verhaal vertellen, een kort stukje geschiedenis ophalen. De la Rey kwam naar boven omdat hij een krachtig, oprecht, gerespecteerd mens was die vocht voor de goede dingen. We wilden zover terug gaan, om de boodschap over te brengen dat je trots mag zijn op je wortels, op waar je vandaan komt.”
“Het is belangrijk dat je weet waar je vandaan komt, het is als het ware je ruggengraat in het leven. Want alleen als je weet waar je vandaan komt, kun je weten waar je naar op weg bent.”
Desalniettemin, toen ‘De la Rey’ de hitlijsten binnendenderde en het Afrikaanse publiek met storm veroverde, leek het hele land over hem heen te vallen, zowel zwart als blank. Niet alleen was er support, maar van hoog tot laag, van ministers tot de man in de straat, leken de Zuidafrikanen hun vooronderstellingen te hebben en waren allesbehalve terughoudend in het uitspreken ervan. Krantenkolommen vulden zich met discussies over vragen als: Is Bok een racist? Zet het lied aan tot racisme? Is dit de stille roep van de Afrikaners om een sterke man die opnieuw het heft in handen neemt in Zuid-Afrika? Is het lied illustratief voor de Afrikaanse-man-in-identiteitscrisis? En tijdens sommige van Bok’s concerten werden tot zijn eigen afschuw zelfs oude Zuidafrikaanse vlaggen weer van stal gehaald, en rechts-nationalisme liet van zich horen. En in gezinnen ontspon zich de discussie of het lied nu wel of niet geschikt was voor kinderen. Een 9-jarig meisje dat Bok van Blerk herkent tijdens het interview, zegt later: “Ik vind ‘De la Rey’ erg mooi want het klinkt zo goed. Maar een vriendinnetje van mij mag er van haar ouders niet naar luisteren”.
Warmbad of Belabela?
Bok van Blerk groeide op in Pretoria en zegt dat er tijdens zijn jeugd niet zozeer een taal- of cultuurkwestie was. Je was gewoon Afrikaans en dat sprak je. “Maar”, zo onderkent hij “op het moment dat dat onder druk komt te staan, heb je de neiging om eraan vast te gaan houden. Om ervoor op de bres te gaan staan.”
Hij wijst erop dat Zuid Afrika met alle verschillende talen en culturen zichzelf een regenboognatie noemt. In die regenboog vormen de Afrikaners en het Afrikaans een van de kleuren, “en we willen dan ook graag als dusdanig behandeld worden, met dezelfde rechten en privileges als alle andere kleuren. Bepaalde besluiten die vandaag de dag worden genomen geven je echter het gevoel dat ‘zij’ (het ANC, MB) je willen laten boeten voor wat je in het verleden hebt gedaan. Denk aan initiatieven als ‘regstellende aksie’. Voor veel van mijn vrienden is het vandaag de dag bijna onmogelijk een baan te vinden. En dan is er de kwestie van veranderen van namen van straten, steden en vliegvelden. Ik sta er helemaal achter om namen die herinneren aan het apartheidsverleden, te veranderen. Maar wat je nu ziet is dat ze namen van plaatsen veranderen die voor de Afrikaners van heel veel betekenis zijn en niet om verandering vragen. Waarom zou je Warmbad opeens Belabela moeten gaan noemen? En Potchefstroom... Het is erg Afrikaans en er is geen politiek verband met het apartheidsverleden. Maar toch, de naam moet worden veranderd.”
Hij noemt ook de discussie rond het Zuidafrikaanse rugby team dat kort geleden de wereldbeker won. Nagenieten van de sportieve topprestatie was er niet bij, want al snel werd de overwinning een politieke discussie met opmerkingen dat het team te blank is en geen afspiegeling vormt van het hedendaagse Zuid Afrika. Voor Bok is het nog weer een signaal. “Let maar op”, zegt hij “nu is rugby aan de beurt. Iets wat heel dicht bij ons hart ligt, zo’n deel van de Afrikaanse cultuur is. Het team in 2010 zal voor merendeel zwart zijn, met een zwarte coach.”
Maar hij realiseert zich dat hij in een positie is geplaatst waarbij hij Zuid Afrika kan helpen om weer trots te zijn op wie en wat ze is: “Dat is de boodschap die ik uit de grond van mijn hart wil doorgeven. En ik zou heel erg graag iets willen doen voor met name het Afrikaner deel van de bevolking. Ik ben trots op wie ik ben en daar wilde ik iets mee doen. Het feit dat dit album de opeen na beste verkochte album ooit in Zuid Afrika is, bewijst dat het een snaar raakt. Maar ik wil muziek maken, en geen onrust creëren.”
“De regenboog blues van De la Rey” en “Lied maakt gekwetste trots van Afrikaners wakker”. Kranten en tijdschriften binnen en buiten Zuid-Afrika hielden zich dit voorjaar massaal bezig met het fenomeen ‘De la Rey’. Het was nadat Bok van Blerk, alias Louis Pepler, zijn eerste cd had uitgebracht en het nummer ‘De la Rey’ op single had uitgebracht. Het lied gaat over Afrikaanse generaal Koos de la Rey, een van de generaals uit de Tweede Boerenoorlog (1899 - 1902), die bekend werd om zijn moed en zijn strategisch inzicht, en wordt gezien als een van de leidende figuren in de strijd van ‘die boere’ voor onafhankelijkheid. Het uitbrengen van het lied bleek ‘onderbuikgevoelens’ naar boven te halen met een kracht waardoor ook de zanger zelf werd verrast.
Het begon eigenlijk allemaal toen Van Blerk, een ‘jongen van de Karoovlakte’, en zijn creatieve partners voor de eerste cd een lied wilden maken over de geschiedenis van de Afrikaner. Eerder al hadden ze het nummer ‘jy praat nog steeds my taal’ geschreven, over een verbroken relatie waarbij de man er na een tijd achter komt dat hij en zijn ex-vriendin nog steeds dezelfde taal spreken. “Schavend aan die tekst, veranderden we het in een lied over dat je trots mag zijn op wie je bent”, zegt Bok. “We zijn namelijk moe van de schuldgevoelens, om constant te moeten horen dat we fout zaten. We willen daar niet mee opgroeien. Zet dat nu eindelijk eens een keer van je af, en laten we doorgaan. Dat is wat we willen zeggen.”
Het zijn overigens niet alleen de ‘schuldgevoelens’ die deze generatie parten spelen, luisterend naar Bok: “Engelssprekende blanke Afrikanen kijken op ons neer. Op onze taal. Maar dit is wie en wat ik ben. Dit is de taal die ik spreek en ik ben het zat dat mensen er neerbuigend over doen.”
9/11-ervaring
Bok zegt dat het lied ‘De la Rey’ dat eerder dit jaar uitkwam, die gevoelens oprakelde in de hele breedte van de Afrikaanse gemeenschap: “Het veranderde iets. Het bracht iets naar boven, een begrip van je niet te hoeven schamen voor wie je bent.” Sommigen, zoals een professor aan de Universiteit van Stellenbosch, beschreven het zelfs als een 9/11-ervaring die “precies op tijd kwam”.
Wat echter nooit de bedoeling van Bok en zijn band was, was om een lied te schrijven dat ‘onderbuikgevoelens’ naar boven zou halen: “Ik wilde een verhaal vertellen, een kort stukje geschiedenis ophalen. De la Rey kwam naar boven omdat hij een krachtig, oprecht, gerespecteerd mens was die vocht voor de goede dingen. We wilden zover terug gaan, om de boodschap over te brengen dat je trots mag zijn op je wortels, op waar je vandaan komt.”
“Het is belangrijk dat je weet waar je vandaan komt, het is als het ware je ruggengraat in het leven. Want alleen als je weet waar je vandaan komt, kun je weten waar je naar op weg bent.”
Desalniettemin, toen ‘De la Rey’ de hitlijsten binnendenderde en het Afrikaanse publiek met storm veroverde, leek het hele land over hem heen te vallen, zowel zwart als blank. Niet alleen was er support, maar van hoog tot laag, van ministers tot de man in de straat, leken de Zuidafrikanen hun vooronderstellingen te hebben en waren allesbehalve terughoudend in het uitspreken ervan. Krantenkolommen vulden zich met discussies over vragen als: Is Bok een racist? Zet het lied aan tot racisme? Is dit de stille roep van de Afrikaners om een sterke man die opnieuw het heft in handen neemt in Zuid-Afrika? Is het lied illustratief voor de Afrikaanse-man-in-identiteitscrisis? En tijdens sommige van Bok’s concerten werden tot zijn eigen afschuw zelfs oude Zuidafrikaanse vlaggen weer van stal gehaald, en rechts-nationalisme liet van zich horen. En in gezinnen ontspon zich de discussie of het lied nu wel of niet geschikt was voor kinderen. Een 9-jarig meisje dat Bok van Blerk herkent tijdens het interview, zegt later: “Ik vind ‘De la Rey’ erg mooi want het klinkt zo goed. Maar een vriendinnetje van mij mag er van haar ouders niet naar luisteren”.
Warmbad of Belabela?
Bok van Blerk groeide op in Pretoria en zegt dat er tijdens zijn jeugd niet zozeer een taal- of cultuurkwestie was. Je was gewoon Afrikaans en dat sprak je. “Maar”, zo onderkent hij “op het moment dat dat onder druk komt te staan, heb je de neiging om eraan vast te gaan houden. Om ervoor op de bres te gaan staan.”
Hij wijst erop dat Zuid Afrika met alle verschillende talen en culturen zichzelf een regenboognatie noemt. In die regenboog vormen de Afrikaners en het Afrikaans een van de kleuren, “en we willen dan ook graag als dusdanig behandeld worden, met dezelfde rechten en privileges als alle andere kleuren. Bepaalde besluiten die vandaag de dag worden genomen geven je echter het gevoel dat ‘zij’ (het ANC, MB) je willen laten boeten voor wat je in het verleden hebt gedaan. Denk aan initiatieven als ‘regstellende aksie’. Voor veel van mijn vrienden is het vandaag de dag bijna onmogelijk een baan te vinden. En dan is er de kwestie van veranderen van namen van straten, steden en vliegvelden. Ik sta er helemaal achter om namen die herinneren aan het apartheidsverleden, te veranderen. Maar wat je nu ziet is dat ze namen van plaatsen veranderen die voor de Afrikaners van heel veel betekenis zijn en niet om verandering vragen. Waarom zou je Warmbad opeens Belabela moeten gaan noemen? En Potchefstroom... Het is erg Afrikaans en er is geen politiek verband met het apartheidsverleden. Maar toch, de naam moet worden veranderd.”
Hij noemt ook de discussie rond het Zuidafrikaanse rugby team dat kort geleden de wereldbeker won. Nagenieten van de sportieve topprestatie was er niet bij, want al snel werd de overwinning een politieke discussie met opmerkingen dat het team te blank is en geen afspiegeling vormt van het hedendaagse Zuid Afrika. Voor Bok is het nog weer een signaal. “Let maar op”, zegt hij “nu is rugby aan de beurt. Iets wat heel dicht bij ons hart ligt, zo’n deel van de Afrikaanse cultuur is. Het team in 2010 zal voor merendeel zwart zijn, met een zwarte coach.”
Maar hij realiseert zich dat hij in een positie is geplaatst waarbij hij Zuid Afrika kan helpen om weer trots te zijn op wie en wat ze is: “Dat is de boodschap die ik uit de grond van mijn hart wil doorgeven. En ik zou heel erg graag iets willen doen voor met name het Afrikaner deel van de bevolking. Ik ben trots op wie ik ben en daar wilde ik iets mee doen. Het feit dat dit album de opeen na beste verkochte album ooit in Zuid Afrika is, bewijst dat het een snaar raakt. Maar ik wil muziek maken, en geen onrust creëren.”
Saturday, December 8, 2007
EU-Afrika summit: Twee kansen om goed te doen
Het is maar een smal strookje water dat de continenten Afrika en Europa van elkaar scheidt. Maar ondanks dat blijkt het lastig bruggenslaan. Dit weekend zijn ze er echter dan toch (bijna allemaal): Afrika's en Europa's politieke leiders, in Lissabon. Om te praten over versterking van de relatie. Maar wat iedere marriage counsellor ze kan vertellen is dit: Dat het wezenlijk is om orde op zaken te stellen in eigen huis, en dat vertrouwen soms verdiend moet worden.
Afrika mag zich dan meer georganiseerd hebben in de afgelopen jaren, met initiatieven als een Afrikaanse Unie en verschillende regionale samenwerkingsverbanden, het continent is nog nooit zo arm geweest als nu. En dat ondanks de miljarden hulpdollars en -euro's die er de afgelopen decennia in gepompt zijn. Professor George Ayittey, Ghanees econoom en bekend criticaster van zijn eigen continent, spreekt cynisch over Afrika als 'lekkende bedelkom'. En hij heeft het dan vooral voorzien op de heersende elite, die hij vergelijkt met een groep nijlpaarden: lui en niet in beweging te krijgen. En grotendeels verantwoordelijk voor de huidige staat van het continent.
Hoopvol
Verschillende Afrikaanse leiders, zoals voormalig president Olusegun Obasanjo van Nigeria, legden zelf al eerder de vinger op de zere plek. Ze onderkennen corruptie als een van de voornaamste oorzaken van Afrika's moeite. Dat is een hoopvolle ontwikkeling. Want uit een rapport van de Afrikaanse Unie (Augustus 2004) blijkt dat Afrika jaarlijks ongeveer 148 miljard dollar verliest door corruptie. Dat staat gelijk aan 25 procent van de som van geproduceerde goederen en diensten (bnp) van het continent. Daarbij vergeleken blijft er weinig over van de voorgestelde 'donatie' van de voormalige Britse premier Blair van 50 miljard per jaar.
Een betere toekomst voor Afrika ligt daarom in het daadwerkelijk aanpakken van onder meer de corruptie. Dat is niet alleen het benadrukken van transparantie en het vervolgen van de bad guys . Maar vooral ook het (terug)brengen van principes als rechtvaardigheid, sociale verantwoordelijkheid en rentmeesterschap in opleidingen waar de nieuwe generatie leiders wordt getraind en gevormd.
Poldermodel
Want wie in de geschiedenis van Afrika duikt, zal ontdekken dat het continent tot de komst van de kolonisten eigen democratische stelsels kende. Chiefs en koningen werden democratisch gekozen of aangewezen. Het poldermodel kenden zij lang voordat Nederland er goede sier mee maakte. En tijdens hun regeringsperiode werden leiders omringd door groepen van adviseurs, een systeem van checks and balances , waarbij ze hadden heel weinig ruimte hadden om zichzelf ten koste van de groep te verrijken.
Lees verder op: http://www.nd.nl/Document.aspx?document=nd_artikel&id=105053
Afrika mag zich dan meer georganiseerd hebben in de afgelopen jaren, met initiatieven als een Afrikaanse Unie en verschillende regionale samenwerkingsverbanden, het continent is nog nooit zo arm geweest als nu. En dat ondanks de miljarden hulpdollars en -euro's die er de afgelopen decennia in gepompt zijn. Professor George Ayittey, Ghanees econoom en bekend criticaster van zijn eigen continent, spreekt cynisch over Afrika als 'lekkende bedelkom'. En hij heeft het dan vooral voorzien op de heersende elite, die hij vergelijkt met een groep nijlpaarden: lui en niet in beweging te krijgen. En grotendeels verantwoordelijk voor de huidige staat van het continent.
Hoopvol
Verschillende Afrikaanse leiders, zoals voormalig president Olusegun Obasanjo van Nigeria, legden zelf al eerder de vinger op de zere plek. Ze onderkennen corruptie als een van de voornaamste oorzaken van Afrika's moeite. Dat is een hoopvolle ontwikkeling. Want uit een rapport van de Afrikaanse Unie (Augustus 2004) blijkt dat Afrika jaarlijks ongeveer 148 miljard dollar verliest door corruptie. Dat staat gelijk aan 25 procent van de som van geproduceerde goederen en diensten (bnp) van het continent. Daarbij vergeleken blijft er weinig over van de voorgestelde 'donatie' van de voormalige Britse premier Blair van 50 miljard per jaar.
Een betere toekomst voor Afrika ligt daarom in het daadwerkelijk aanpakken van onder meer de corruptie. Dat is niet alleen het benadrukken van transparantie en het vervolgen van de bad guys . Maar vooral ook het (terug)brengen van principes als rechtvaardigheid, sociale verantwoordelijkheid en rentmeesterschap in opleidingen waar de nieuwe generatie leiders wordt getraind en gevormd.
Poldermodel
Want wie in de geschiedenis van Afrika duikt, zal ontdekken dat het continent tot de komst van de kolonisten eigen democratische stelsels kende. Chiefs en koningen werden democratisch gekozen of aangewezen. Het poldermodel kenden zij lang voordat Nederland er goede sier mee maakte. En tijdens hun regeringsperiode werden leiders omringd door groepen van adviseurs, een systeem van checks and balances , waarbij ze hadden heel weinig ruimte hadden om zichzelf ten koste van de groep te verrijken.
Lees verder op: http://www.nd.nl/Document.aspx?document=nd_artikel&id=105053
Monday, December 3, 2007
Vakbond luidt bel over prioriteiten in mijnen in Zuid Afrika
De Nationale Unie van Mijnwerkers in Zuid Afrika heeft er genoeg van. Met het verhaal van de 3000 ondergronds ingesloten mijnwerkers nog vers in het geheugen, zijn er in de afgelopen week weer mijnwerkers omgekomen door bedrijfsongevallen. Tijd om aan de bel te trekken en daarom wordt vandaag in het hele land het werk stilgelegd om aandacht te vragen voor de veiligheid.
Economische belangen blijken zowel voor werkgevers als werknemers zwaar te wegen; soms zwaarder dan een mensenleven. “Niemand wil doodgaan of een ledemaat verliezen, maar tegelijkertijd moeten we in de pas blijven lopen met econonische ontwikkelingen zoals de stijgende rente en inflatie.”
Wie van Johannesburg zuidwaarts rijdt in de richting van de Free State, ziet her en der de mijnen liggen. De hoge torens met daarnaast enorme bergen van zand en gesteente getuigen van bedrijvigheid. Maar mensen zie je nergens. Die zitten voornamelijk twee tot drie kilometer onder de grond. Het is een raar idee om over wegen te rijden wetend dat op dat moment duizenden mensen zich een paar kilometer onder je bevinden.
In Zuid Afrika’s goudmijnen werken zo’n 200.000 mensen. Dat zijn er heel wat minder dan tien jaar geleden. Toen waren het er nog zo’n 750.000. Maar door economische omstandigheden als de situatie op de wereldmarkt en het uitgeput raken van de grond, was er bij Zuidafrika’s mijngiganten als Anglo Gold minder werk voor minder mensen.
Het merendeel van Anglo Gold’s werknemers woont en werkt vandaag de dag in Vaal Reef, een gebied op zo’n anderhalf uur rijden afstand van Johannesburg. De oudste mijn hier, Itereleng, biedt werk aan zo’n 1000 mensen. De toegangspoort heeft aan weerzijden kleine daken van stro en doet denken aan de toegang tot een pretpark. Maar niets is minder waar. Itereleng en de overige Anglo Gold mijnen in het gebied hebben volgens een medewerker alleen al in de eerste vier maanden van dit jaar 27 mensen het leven gekost. Vallend gesteente is een van de hoofdoorzaken, maar ook slecht gestutte mijnschachten en opnieuw boren op plaatsen die eerder als ‘onveilig’ zijn aangeduid zonder eerst geologisch onderzoek te laten doen, zijn deel van het probleem.
Zie ook: "In de mijnen van Vaal Reef wil niemand sterven" (http://www.nd.nl/Document.aspx?document=nd_artikel&id=104811)
Subscribe to:
Posts (Atom)
