Goede Vrijdag

Sinds ik alleen werk als freelancer, leef ik niet meer zo met kalenders. En sinds ik in Zuid Afrika woon, ga ik ook niet meer zo met de seizoenen op en neer want dat de winter hier ‘eigenlijk’ zomer is en andersom, is nog steeds verwarrend.

Feit dat het morgen dus Goede Vrijdag is, moest me door anderen verteld worden. Dat gebeurde begin deze week, namelijk met het voorpaginanieuws dat deze vrije dag op dezelfde dag valt als ‘Human Rights Day’, een andere nationale vrije dag in Zuid Afrika. De vakbonden bliezen hoog van de toren: Dat de arbeiders in dit land hierdoor een vrije dag misliepen, dat kon niet! Er moest compensatie komen. De ene na de andere professor en arbeidsdeskundige werd naar zijn of haar mening gevraagd en dat zagen we ’s avonds allemaal op het nieuws langskomen.
Goed, ik weet nog steeds niet of het ‘probleem’ nu is opgelost. Naar verluidt denkt president Mbeki erover om ‘dan maar’ 2 mei uit te roepen tot nationale vrije dag. Waar dan de werkgevers weer van omver rollen want denk aan de enorme ‘economische implicaties’. Alsof we al niet genoeg te lijden hebben onder stroomuitval, een 53 procent prijsverhoging voor electriciteit en omhoogschietende benzineprijzen.
Jaja, ga er maar naast staan...

De reden waarom ik eigenlijk over Goede Vrijdag begon na te denken was echter een email van het ANC. In een algemeen persbericht ‘feliciteerden’ ze allerlei bevolkingsgroepen met de feestdagen die voor ons liggen. Want zowel de christenen als de moslims, de joden en de Zuidafrikaan-met-hart-voor-tradities hebben reden om te gedenken en te vieren. De christenen denken tijdens de Paasdagen aan het sterven van Jezus Christus (opmerkelijk: het ANC kan niet blijkbaar niet schrijven dat we daarnaast ook vieren dat Hij weer is opgestaan!); de moslims vieren de verjaardag van Mohammed; de joden herinneren elkaar deze dagen aan het verhaal van Esther en hoe een genocide werd voorkomen, en de Zuidafrikaan-met-hart-voor-traditie viert het Oogst Feest.

Vond dat wel een interessant overzicht. Niet slecht voor een ‘regenboognatie’ wat Zuid Afrika zegt te zijn. Maar ook veelzeggend dat Jezus Christus als ‘een van de redenen’ wordt genoemd waarom we deze dagen even stilstaan. Zuid Afrika is een seculiere staat. En waar ik blij ben met de ruimte die alle bevolkingsgroepen in dit land hebben en krijgen, stemt het me triest dat in de mengelmoes van feesten en helden, de Waarheid niet gekend en erkend wordt.

A new oath for MP's?

Fast Facts, a publication from the South African Institute of Race Relations, suggests an oath that parliamentarians could take before they extract money from taxpayers:

"The weeks ahead will see Parliament debate the budget votes of various ministers and then enact an appropriation bill authorising the collection of taxes so that they have money to spend. If schoolchildren are to be expected to take an oath, perhaps members of Parliament (MPs) could set an example by doing the same.

The oath could go something like this:

‘We the representatives of the people hereby recognise that the money we are about to appropriate does not belong to us, neither has it been earned by us. It is instead the fruits of the labour of others, poor as well as rich. We honour all those who have worked to earn the money we are about to take away from them. We acknowledge that many of those from whom we will take money will struggle to make ends meet on what is left to them.

‘We pledge that the money thus received by us will be held by us in solemn trust. We promise that it will be used only in the public interest and in accordance with law. This promise embraces all money appropriated by us, including income tax, value added tax, customs and excise and import duties, fuel levies, estate duty, Seta levies, and all other taxes, duties, dues, and levies in whatsoever guise, shape, or form.

‘We further pledge that we will exercise proper oversight over all expenditure of the money so appropriated. We will require each and every minister, and every other organ of state, to account for all the funds allocated to them. We will scrutinise all accounts to ensure that funds are spent only for the purposes determined by Parliament, that they are spent timeously, and that budgetary allocations are not exceeded. We will ensure that all accounts are open for public inspection.

‘We solemnly swear to be especially vigilant against the unethical or dishonest use of moneys entrusted to our care. We will never abuse our privileged position for our own personal financial gain. Nor will we allow moneys appropriated by us to be diverted for party-political gain or for the personal enrichment of ministers or officials.’

Traffic

One day last year I discovered a new game on my parent’s coffee table: Rush hour. It consists of a number of small plastic cars that can only move vertical or horizontal within a restricted area, and one little red car that needs to find its way to the exit. I enjoyed playing it, not thinking much of it. But from this week I know where the game was invented: Kampala!

Taxi busses (Mutatu’s), motor cycles (boda boda’s), trucks, bicycles, cars and pedestrians are moving along Entebbe road into the city. If there were any lines on the tarmac or a difference between paved and non-paved road, no one seems to bother.
As we move with the crowd this morning, Inge explains to me that she only dared to start driving when she understood the system. “Is there a system?” I ask surprised, looking again at the uncontrollable and unpredictable traffic-movements around us. "Yes", Inge assures me: “You are responsible for the square meter in front of you”.
Cars have mirrors and indicators but no-one seems to bother to actually use them. As we’re talking a 4x4 suddenly takes the half a meter in front of us, the driver not seeming to be aware of anyone else on the road, let alone our relatively small and scratched blue car.

At least the little red car in ‘Rush hour’ stays unharmed cause the game does have ‘lines’ along which the traffic is supposed to be moving. Getting it out of the traffic jam is a matter of thinking ahead, anticipating, planning. Hm, maybe the game wasn’t invented in Kampala after all...

Processing time

I am back with my friends Nico and Inge in Kampala. And will use the next few days to process my DRC-adventure. I had a GREAT time. What an experience! I travelled criss-cross through the Ituri, North and South Kivu provinces, saw places and met many wonderful people.

The DRC, this nation that in my view had become some sort of 'black hole' (it just takes and nothing positive seems to come out of it), opened itself up to me with its amazing beauty and lovely people.
The country itself has a lot of potential in terms of resources: minerals, furtile land and lots of people. It is rich. Actually, Congo could be one of the wealthiest nations on earth if it would be able to use all its resources in a productive way. However, there are many different parties both within and outside its borders who look at having a piece of the cake. And who benefit from the instability in particularly the rich eastern part of the country.

The Congoleze themselves are gentle, kind and caring people. It's very easy to get contact with them and have a great time. They love dancing and singing. In general they have a soft heart and are not seeking conflict or the challenge of a fight. How ironic and tragic it then is that a huge part of their country is in shambles caused by fighting, killing, plundering, burning, raping, abduction...

This nation is full of giants; huge and complex issues that humanly speaking cannot be resolved. But the good news is that ultimately the future of this nation doesn't depend on us humans, and so I could leave with a sense of hope. Hoping that slowly but surely, through many efforts, peace will find its way to people's hearts, opening doors for healing and restoration to the whole of the nation. And hoping that I can go back some time soon!

(Photo: Christian Kilundu is working as a communicator for World Vision in eastern DRC. He was my guide most of the time in and around Beni and Goma. He not only introduced me to some of WV's projects but also told me a lot about the history of the country and didn't grow tired answerring my trillion questions. I was excited to find out that he has a journalism background as well! :-))

Kantoordagje...

Vandaag een kantoordagje. Foto's organiseren, laatste spelling check van namen van plaatsen en mensen (leuk: veel is gewoon schrijven-zoals-je-het-zegt...), aantekeningen doornemen, nog een gesprekje met deze en gene en lunchen in een van de 'upperclass' hotels in Goma.

Morgenvroeg vlieg ik met een vlucht van een NGO (nee, geen Congoleze luchtfietserij meer voor mij...) via Beni terug naar Kampala. Het plan was dat ik daar met Ri-et het weekend zou doorbrengen, maar dat gaat helaas niet door. :-( Ik ga dus weer gezellig bij Nico en Inge op bezoek en maandagmorgen stap ik waarschijnlijk op een bus naar Soroti. Dat is dan de laatste 'uitzetter' voordat ik vrijdag terugkeer naar huis.

Tijd in de DRC was heel heel erg bijzonder. Het is een land vol 'reuzen' die menselijkerwijs gesproken niet verslagen kunnen worden. Maar ik geloof ook niet dat het van ons mensen afhangt en dus heb ik hoop. De Congoleze bevolking zelf heeft een zachtaardig karakter, ze zijn warm en hartelijk en oha vredelievend. Het land is alleen TE rijk, zoals een Nederlander vanmorgen opmerkte. Als alle rijkdom (grondstoffen, mineralen) eerlijk verdeeld zou worden onder de Congoleze bevolking, zouden ze rijker zijn dan de gemiddelde Amerikaan of Europeaan... Dat ze zich dus in een situatie bevinden van zoveel geweld, is grotendeels te wijten aan feit dat ze veel hebben en verschillende partijen en landen een stuk van die cake willen. Met name hen die zelf weinig of niets bezitten zoals Rwanda.

De gevolgen hiervan zijn dagelijks zichtbaar. Het mag dan officieel 'vrede' zijn in de DRC, nog dagelijks vormen zich nieuwe vluchtelingenkampementen. Sommigen daarvan in gebieden waar noodhulp niet of nauwelijks toegelaten wordt door de lokale rebellengroepen.

Gisteren bezocht ik een drietal vluchtelingenkampen. De eerste, Shasha - een pygmee-enkamp, bestaat nu bijna een jaar en voedselhulp heeft deze mensen nog niet kunnen bereiken. Het betekent dat de ruim 8000 mensen en kinderen (driekwart van het kamp bestaat uit kinderen tot 17 jaar!) echt niets hebben. Het stuk plastic wat ze kregen om hun hutjes van bamboe en bladeren in ieder geval waterdicht te kunnen maken, hebben ze verkocht om wat eten te kunnen kopen. World Vision heeft in deze kampen zogenoemde Child Friendly Spaces ingericht waar kinderen kunnen spelen en worden beziggehouden door een aantal WV-medewerkers samen met betaalde vrijwilligers uit de kampen zelf.

Ik heb heel erg veel bewondering voor de mensen hier. Veel van World Vision's medewerkers zijn Congolezen - mensen die ervoor kiezen een verschil te maken in hun eigen door oorlog en rampen verscheurde land, een land wat door mensen met macht wordt gebruikt en misbruikt voor hun eigen doeleinden.
Vanmorgen bedacht ik dat iedereen die nog gelooft in de grondbeginselen van het humanisme, hier een weekje rond zou moeten lopen.

(Foto: World Vision is als een van de weinigen werkzaam in het Shasha Kamp nabij Goma. Ze zorgen voor afleiding voor de kinderen dmv spel, sport, toneel, dansen, zingen, tekenen etc.)

Nation full of unbelievable stories

My next (fearful) adventure was taking a domestic Congolese flight wednesday morning from Beni to Goma. But it all went well and I arrived safely at the regional office for World Vision in Eastern Congo. It's rather strange to walk (or: drive) through the lava landscape that this town is made of, with burned cars and trucks still lying around as silent witnesses caught by the flood of mud, rocks and fire that covered this place in January 2002. The vulcano (the Nyiragongo) is still active and in the evening you can see the top glowing.

On the last day in Beni I had a very special meeting with a young woman whose son is 'general' of one of the militia groups roaming the rural country side around Beni. He was born while his mother and her husband were leaders of this group.
After her husband's death, killed by his own men, the woman went into negotiations with the government about demobilisation of the group. When she got back from the talks it appeared the militias had hidden the child from her. He was then 2 years old.
She hasn't seen him ever since. Every attempt to try and see him, has been blocked. The rebels keep him away from her because they are afraid that she will take him with her and they believe he has certain spiritual powers which were given to him by his father. World Vision has taken interest in the story and want to help. Baraka, the child-general turns 7 this year. His name means 'blessing'.

It's one of the many many unbelievable stories you hear when you are travelling through this nation. Everywhere you go you meet people who have traumatic life stories to tell cause they've been experiencing (the affects of) war, (natural) disasters, diseases.
This morning I'm planning to visit some of the camps for displaced people (IDP's) close to Goma and this afternoon I am invited by a group called 'Heal my people', which offers help to women who are victims from sexual violence, to celebrate International Women's Day with them.

Dag vol verrasingen

In Afrika hebben ze een gezegde dat luidt dat als iemand je iets te eten aanbiedt, je dat maar beter kunt aannemen omdat je nooit weet wat het volgende moment zal gaan gebeuren. Gisteren was zo’n dag.

’s Morgens op bezoek bij een hiv/aids-project hier in Beni en daarna in een auto volgeladen met Congolezen op weg naar Lume. Een geweldige tocht (52 kilometer – 1,5 uur door het nationale park naar de voet van de Rwenzori, een van de hogere bergen in Afrika.

We gingen voor de opening van een school en werden warm onthaald. In de hectiek zag de organisatie mij aan voor de Regionale Directeur voor World Vision in oost DRC en ik liep dus al snel voorin de processie met een bos bloemen in de handen, allerlei hotemetoten groetend: van de Chief en het hoofd van de school tot aanvoerder van het leger en het hoofd van de politie.

Gelukkig
Een moeilijk moment passeerde toen de Regionale Directeur werd geacht te spreken, maar daar had ze al koortsachtig over na zitten denken en ze was dus voorbereid. Na haar sprak World Vision’s Child Protection Assistent Manager en iedereen leek gelukkig. Allicht dat iemand zich afgevraagd zal hebben waarom de Regionale Directeur geen Frans spreekt, of Swahili of Lingala, maar goed. ;-)

Na de overhandiging van de sleutels aan de Chief, het inspecteren van de klaslokalen, volgde er nog een ceremonie van het geven van cadeaus: pour la visiteur! Welnu, la visiteur, laat alles achter voor het World Vision team en de afwezige Regionale Directeur. Voor een paar uur had ik een koninginnedag-ervaring, met mezelf in de hoofdrol. :-) Het was leuk, maar ik ben toch blij dat ik vanaf vandaag weer in een rol als toeschouwer verder kan.

Van 'Gouden Koets' naar 'Ambulance...'
Aan het einde van de middag hadden we nog net wat tijd om bij mensen in de community op bezoek te gaan die worden geholpen door een project dat met Nederlands ontwikkelingsgeld wordt gefinancierd. Het richt zich op het ondersteunen van kwetsbare kinderen en mensen, met name hen die de effecten van hiv/aids ondervinden.

Tegen het vallen van de avond keerden we uiteindelijk terug naar Beni. Halverwege werden we echter gestopt en konden niet verder vanwege een ongeluk dat net daarvoor was gebeurd. Een motorrijder was al overleden, de twee bijrijders verkeerden in kritieke toestand. Als we hen met onze auto konden vervoeren nar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, zouden ze het misschien redden. Terwijl wij wachtten op de auto om terug te komen, groeide het aantal mensen op de plek des onheils. Mensen uit het nabijgelegen dorp waarvan de drie jongens afkomstig waren, kwamen omte rouwen.

Overstuur
Het was inmiddels pikdonker geworden en toen de politie ten tonele verscheen met geweren in de aanslag, was het tijd voor ons om te verdwijnen. We kregen een lift met een andere auto tot de ‘Bureau du Chef’ van het gebied, of tewel de Chief: een gebouwtje met een open plek in het dichte bos aan de kant van de weg. Daar konden we wachten.

We zaten nog maar net toen een man, helemaal overstuur, ten tonele verscheen. Uit het donkere niets kwam hij naar ons toe, liet zich op de grond vallen, huilde en jammerde. Hij bleek de vader te zijn van een van de ernstig gewonde jongens. Hij had al een zoon verloren in de oorlog en dan nu dit? Uiteindelijk kwam een vrouw, ook uit het donkere niets, en leidde hem met kalmerende woorden weg.

Bladerdak
Wachtend in de dikke duisternis met boven me het bladerdak van de bush en daarboven nog weer een heldere sterrenhemel, luisterde ik naar de stemmen van de Congolezen om me heen die de tijd verdreven door te praten. Ondertussen passeerden groepjes mensen ons, zich haastend naar het getroffen dorp om te rouwen met hun broers en zussen.
Uiteindelijk arriveerde onze chauffeur en konden we terugkeren naar Beni. Het was inderdaad zo’n dag waarop je blij bent dat je hebt gegeten toen het kon...

Queen's Day

In Africa they have a saying that when someone offers you something to eat, you better take it cause you don’t know what will happen the next moment. Well, I guess that’s what happened to me yesterday.

I set off first thing in the morning to see an HIV/AIDS project run by a local NGO here in Beni. I came away very impressed and then joined 9 Congolese to attend the handing over of a new school building to the community of Lume. It was a beautiful drive (52 kms - 1.5 hours) that took us right through Virunga National Parc to the foot of the Rwenzori, one of Africa’s highest mountains, on the border with Uganda.

When we arrived hundreds of children were waiting for us, with parents and care takers and local officials among them. In the excitement of the moment the organization mistook me for being the Regional Director of World Vision for Eastern Africa and soon enough I was walking in front of a procession with a bunch of flowers in my hand, greeting the crowd and shaking hands of local officials: the Chief, the school’s head master, the district administrator, pastors and the head of the army and of the police...

A difficult moment came when the MC of the event expected the Regional Director to also address those gathered. Fortunately "the Director" had had some time to think of what to do when that problem would arise and prepare herself. Her short-but-to-the-point speech :-) was followed by World Vision’s Child Protection Assistent Manager’s prepared talk including the usual‘Vive la Republique de Congo’, and everyone seemed to be happy. The only thing they might have wondered about is why the Director for their region doesn’t speak a word of French, or Swahili, or Lingala for that matter...

After she handed over the keys of the new school building to the Chief, the procession went to inspect the new class rooms and latrines, followed by a ceremony of giving gifts: pour la visiteur! Well, la visiteur will leave the gifts with the World Vision team who really deserve them, and the absent Regional Director. After the first anxiety I had a few hours of fun. It reminded me of what we call ‘Queens Day’ in the Netherlands, where the Dutch queen visits local communities in the country. Here I was: for a few hours I happened to be the queen! :-)
But I am glad that from today I am a spectator again, watching things unfold from a relative distance.

(Photo: Listening to the national anthem of the DRC played by Lume's local group of musicians)

Ambulance

After the celebrations we still had some time to visit a few people in the community who are benefiting from a Dutch funded project for vulnerable and abandoned children and people affected by HIV/AIDS and other chronic diseases. By the time we left Lume and went back to Beni it was early in the evening.

Halfway we couldn’t drive any further cause of an accident that happened a little earlier. One motorist had died on the scene, two others were critically injured. When we could transport them with our car to the nearest hospital, their lives might be saved. So while our car was being used as an ambulance, we waited there for its return. In the mean time the crowd of people mourning and grieving at the scene of the accident grew. They came from the village nearby where the boys were from.
By then it was pitch dark and when police arrived with guns, it was time for us to move. We got a lift with a pick up truck and were dropped at the ‘Bureau du Chef’, the office of the Chief of the area: a small building on a small area cleared in the bush near the road. There we waited for our driver to come and pick us up.

Next thing, a man came out of the dark night, threw himself on the floor next to us while crying and shrieking. He appeared to be the distressed father of one of the hospitalized boys. “I lost one boy in the war and will I loose another now?” After some time a woman came, also out of nowhere, and calmly led him away.
While sitting there under the tall trees with no other lights then the starry sky, the Congolese around me chatted away. The darkness around us was almost tangible. The only movement came from small groups of people – adults and children - hurrying passed us; shadows quickly and quietly moving through the thick night towards the village of their brothers and sisters who were struck by a disaster a few hours ago.

Finally our driver arrived and we could return to Beni. It was indeed one of those days that you are glad that you ate when someone offered you something to eat.

(Photo: Three ladies in Lume who all live with HIV and are benefitting from the Hope project)

When will the road get better? (1)

“This road used to be good. When we see it’s getting worse, why don’t we do anything about it?” It’s a rethorical question and coming from Christian. Christian is from the DRC and working for World Vision in his own country. We’ve hardly met and already are trying to tackle the major questions. Issues that are not just theoretical but are affecting him and his people in very deep and real ways.

While our car is almost flying over the road, with or without potholes depending on whether the Chinese have been there or not, Christian searches for answers. He goes back in history to Mobutu Seko Seko’s dictatorship and money disappearing to foreign bank accounts and in the pockets of officials instead of being invested in infrastructure. After that, war followed war and it quenched the last bit of hope from people’s souls. If you know that what you build today is very likely to be destroyed tomorrow, why bother building at all?

As we are passing through a furtile land, fields and hills, rain forest and small villages with lots of people, I wonder again why it is that this nation that is so rich in all imaginable ways, can’t pull itself together. For with its resources and minerals it could be one of the wealthiest countries in the world.

In the mean time we are passing churches – churches everywhere. While schools are thinly spread, almost every village seems to have a church. Mostly catholic. In this nation the message is in my face: Or the gospel is not true and is not good news at all. Or we as a church have done something very terribly wrong. And to be honest, I think it’s the latter.

When will the road get better? (2)

My train of thoughts is suddenly interrupted when the driver stops the car. We’re in Komanda, a village between Bunia and Beni. Christian wants to get out to check on some news he heard yesterday. It appears that recent violence has forced a new group of refugees to camp in the yard of the local catholic church.

It’s not hard to find them. Around what looks like a church building is a crowd of approximately 500 people, mostly just standing or sitting while children either sit or play in the middle. A little boy is sitting on a huge stone, keeping a stained Unicef bag close to him. The UN's children's organisation has been handing out thousands of them in schools, and this boy obviously still has it including the pen and the note book it contained. Did he take it with him when his family had to leave everything behind? Just next to him a woman has started to gather fire wood in small piles next to the road, ready to sell.

In the meantime Christian has started talking with the chief and and the elders, while curious people soon become a crowd surrounding them. The chief tells that they are from the Lesse tribe. They have been here since Monday, after a rebel group attacked them and burned their houses. They had to run for their lives. And had nowhere else to go then back to this place that they left in April last year, when it seemed to be safe to go home again. The chief doesn’t know who the rebels were, but is desperate to find out. It’s not hard to guess why, says Christian when we are back on the road. The chief will want revenge.

It’s very hard to leave these people behind. No one seems to be looking after them and many of them haven’t had food since they arrived. They are just surviving. Hoping that someone will come and help them. Hoping that there will come a time that the roads will be good again.