Het is heel vroeg in de morgen maar langzaam maar zeker loopt de lege vertrekhal van het vliegveld in Dakar, Senegal vol. In afwachting van een vlucht naar Bamako ben ik hier al vijf uur bezig het om mezelf gemakkelijk te maken. Dan weer op de grond, dan weer op een van de weinige gammele plastic stoeltjes die nog overeind staat. De rest ligt als ontwortelde paddestoelen her en der verspreid op de stoffige vloer. Tegels die ooit wit waren.
Buiten is het nog donker. Maar de gevoelstemperatuur is er eentje van zo’n hete zomerse namiddag in Nederland waarin je snakt naar een verfrissende onweersbui. Mensen staan in groepjes te wachten of zitten op hun bagage. Moslimmannen in lange kleurrijke gewaden, met de bekende gebeds-kralenkettingen in hun handen. Hun vingers gaan in een razendsnel tempo over de kralen en laten zo de ketting door hun handen gaan. En vrouwen in lange jurken, of juist in strakke spijkerbroek. En overal is bagage: enorme koffers bij elkaar gehouden door drie lagen tape, grote dozen en kratten vol ik-weet-niet-wat en uitpuilende plunjezakken.
In de verste hoek is inmiddels een incheckbalie opengegaan, want mensen gaan staan in wat min of meer een rij is. Ook dichter bij mij begint nu beweging te komen. Maar het is totaal onduidelijk wie waarom waar naar toe beweegt. Mijn vriendin en ik gaan er tenslotte maar bij staan, een beetje onbeholpen, niet zeker van waar we ons zojuist bijgevoegd hebben.
Dan is er plotseling een man die zonder een woord te zeggen een lint tussen ons in spant. Ondertussen schuiven de mensen om me heen stapje voor stapje voorwaarts, vol enthousiasme aan hun bagage sjorrend waarna ze het op de bagageband hijsen.
Ik kijk om me heen en voel me compleet verdwaald. Mensen roepen, schuiven, duwen, sjorren, verplaatsen zich. Ik zie nergens borden. Er wordt niets omgeroepen. En als het al zo was, zou ik het rappe Frans toch niet begrijpen. Plotseling schuift de onzekerheid als een grote wolk over me heen. Wie zijn al deze mensen? Waar komen ze vandaan? Waar gaan ze naar toe? Waar ga ik eigenlijk naar toe? Gaat er vandaag wel een vliegtuig naar Mali?
Een vrouw probeert haar mega-koffer op de bagageband te krijgen, maar hij is te zwaar. Ik help haar een handje. Dan opeens is er discussie met de baliemedewerkster. De vrouw loopt weg en laat de enorme koffer achter op de band. Terwijl de medewerkster onverstoord verdergaat met de volgende passagier, loopt de vrouw hoofdschuddend en druk geagiteerd te praten door de vertrekhal. Zo nu en dan gaan de handen in de lucht en werpt ze een giftige blik in de richting van de balie.
Buiten is het nog donker. Maar de gevoelstemperatuur is er eentje van zo’n hete zomerse namiddag in Nederland waarin je snakt naar een verfrissende onweersbui. Mensen staan in groepjes te wachten of zitten op hun bagage. Moslimmannen in lange kleurrijke gewaden, met de bekende gebeds-kralenkettingen in hun handen. Hun vingers gaan in een razendsnel tempo over de kralen en laten zo de ketting door hun handen gaan. En vrouwen in lange jurken, of juist in strakke spijkerbroek. En overal is bagage: enorme koffers bij elkaar gehouden door drie lagen tape, grote dozen en kratten vol ik-weet-niet-wat en uitpuilende plunjezakken.
In de verste hoek is inmiddels een incheckbalie opengegaan, want mensen gaan staan in wat min of meer een rij is. Ook dichter bij mij begint nu beweging te komen. Maar het is totaal onduidelijk wie waarom waar naar toe beweegt. Mijn vriendin en ik gaan er tenslotte maar bij staan, een beetje onbeholpen, niet zeker van waar we ons zojuist bijgevoegd hebben.
Dan is er plotseling een man die zonder een woord te zeggen een lint tussen ons in spant. Ondertussen schuiven de mensen om me heen stapje voor stapje voorwaarts, vol enthousiasme aan hun bagage sjorrend waarna ze het op de bagageband hijsen.
Ik kijk om me heen en voel me compleet verdwaald. Mensen roepen, schuiven, duwen, sjorren, verplaatsen zich. Ik zie nergens borden. Er wordt niets omgeroepen. En als het al zo was, zou ik het rappe Frans toch niet begrijpen. Plotseling schuift de onzekerheid als een grote wolk over me heen. Wie zijn al deze mensen? Waar komen ze vandaan? Waar gaan ze naar toe? Waar ga ik eigenlijk naar toe? Gaat er vandaag wel een vliegtuig naar Mali?
Een vrouw probeert haar mega-koffer op de bagageband te krijgen, maar hij is te zwaar. Ik help haar een handje. Dan opeens is er discussie met de baliemedewerkster. De vrouw loopt weg en laat de enorme koffer achter op de band. Terwijl de medewerkster onverstoord verdergaat met de volgende passagier, loopt de vrouw hoofdschuddend en druk geagiteerd te praten door de vertrekhal. Zo nu en dan gaan de handen in de lucht en werpt ze een giftige blik in de richting van de balie.
Ik kijk het allemaal aan en heb opeens een heel verloren gevoel. En een bijna onbedwingbaar verlangen om orde te scheppen in de ogenschijnlijke chaos. Wat me tegenhoudt is dat de mensen om me heen blijkbaar wel iets van orde en logica zien, want ze bewegen zich vrolijk pratend en vol overtuiging verder in een bepaalde richting.
Uiteindelijk komen we er dan toch, bij die balie. De bagage krijgt de bekende label en wij onze instapkaarten. Naar Bamako, Mali. Jawel. Er zit zelfs een bon bij voor gratis ontbijt, met de complimenten van de vliegtuigmaatschappij. Even later zitten we aan een ‘continental breakfast’. Ik haal even diep adem. En voel me weer een beetje thuis.
No comments:
Post a Comment